Pan nie tylko uważa dziesięcinę za swoją własność, ale poucza nas również, w jaki sposób ma być odkładana. Powiada: “Czcij Pana darami ze swego mienia i pierwocin wszystkich plonów swoich”. Nie uczy nas to, że najpierw mamy zaspokoić swoje potrzeby, a to, co pozostanie, przynieść Panu, nawet choćby to była uczciwa dziesięcina. Boża część ma być odłożona najpierw. — The Review and Herald, 4 luty 1902. RS 52.2
Mamy poświęcić Panu nie to, co pozostanie z naszych dochodów po zaspokojeniu wszystkich naszych potrzeb, prawdziwych czy urojonych; ale zanim jakakolwiek część zostanie wydana, powinniśmy odłożyć to, co Pan uważa za swoją własność. RS 52.3
Wielu płaci najpierw wszystko, co wymaga opłacenia, a Bogu pozostawia resztki, o ile w ogóle coś zostanie. Jeśli nic nie zostanie, to sprawa Boża musi czekać na bardziej dogodną porę. — The Review and Herald, 16 maj 1882. RS 52.4