Zarówno zamożny Mateusz, jak ubodzy Andrzej i Piotr, poddani zostali jednakowej próbie i każdy musiał złożyć taki sam dowód poświęcenia. W chwili powodzenia, gdy sieci były wypełnione rybami a ponęty dawnego życia zaczynały górować, Jezus wezwał na jeziorze uczniów do porzucenia wszystkiego i poświęcenia się pracy dla Ewangelii. Takiej samej próbie poddawana jest każda dusza, ponieważ chodzi o stwierdzenie czy przeważa w niej przywiązanie do doczesnych dóbr, czy też do sprawy Chrystusa. RS 138.4
Zasada jest ściśle przestrzegana. Nikt nie może dobrze służyć Bogu, jeżeli nie będzie tego robić całą pełnią serca i nie wyrzeknie się spraw materialnych dla wywyższenia, jakiego dostępuje przez poznanie Chrystusa. Żaden z tych, którzy zachowali w sobie jakieś zastrzeżenia, nie może stać się uczniem Chrystusa, nie mówiąc już o pozostaniu Jego współpracownikiem. Gdy człowiek potrafi docenić wielkość sprawy zbawienia, to w jego życiu przejawi się takie samo poświęcenie, jakie zaobserwował u Jezusa. Dokądkolwiek zechciałby Chrystus takich ludzi poprowadzić, pójdą z radością Jego śladem. — Życie Jezusa 203 (wyd. VII). RS 139.1