Bóg zatroszczył się o pożywienie dla swego ludu na pustyni, i czyniąc cud okazał swą łaskę i miłosierdzie. Mógł więc również zatroszczyć się o wszystko, co było i jest konieczne do sprawowania służby Bożej. Nie uczynił jednak tego, ponieważ w swej bezgranicznej mądrości wiedział, że dyscyplina moralna Jego ludu zależna jest od współpracy z Nim, do której każdy członek tego ludu miał się przyczynić pewnym datkiem. Jak długo prawda będzie głoszona, tak długo Bóg będzie stawiał żądania ludziom. Właśnie w tym celu mają dawać Bogu z tego, co On im powierzył. Bóg, Stwórca człowieka, układając plan systematycznych danin, równomiernie rozłożył ciężar utrzymania dzieła na wszystkich, stosownie do ich zdolności i możliwości. SS1 389.1
Każdy jest do pewnego stopnia swoim własnym kontrolerem podatkowym. Z własnej, nieprzymuszonej woli może dać tyle, ile postanowił w swoim sercu. Są jednak tacy, którzy popełniają ten sam grzech, co Ananiasz i Saflra. Myślą, że bracia nigdy się o tym nie dowiedzą, że część dziesięciny, do której prawo rości sobie Bóg, zatrzymali dla siebie. Tak sądziła owa grzeszna para, której przykład służy nam za ostrzeżenie. Ten przypadek świadczy o tym, że Bóg bada serce. Motywy i zamierzenia człowieka nie dadzą się przed Nim ukryć. Chrześcijanom wszystkich wieków udzielił znamiennej przestrogi — niech się strzegą sideł grzechu, do czego serce ludzkie stale się skłania. SS1 389.2
Chociaż dzisiaj żadne widzialne znaki niezadowolenia Bożego nie towarzyszą powtarzaniu się grzechu Ananiasza i Safiry, to jednak grzech ten jest w oczach Boga tak samo obrzydliwy, jak wtedy, i niechybnie kara dotknie przestępców w dniu sądu. Wielu odczuje też przekleństwo Boże już w życiu doczesnym. Kto obiecuje coś dać dla dzieła, to obiecuje dać Bogu i powinien tej obietnicy wiernie dotrzymać. W oczach Boga jest to nic innego jak przestępstwo, jeśli przywłaszczamy sobie i przeznaczamy na własny użytek to, co przedtem ślubowaliśmy oddać na rozwój Jego świętego dzieła. SS1 389.3