Gdy wierni wchodzą do miejsca zgromadzenia, powinni czynić to dostojnie i spokojnie usiąść na miejscu. Jeżeli w pomieszczeniu znajduje się piec, nie należy tłoczyć się wokół niego w sposób uwłaczający czci Boga. Zwykłe rozmowy o rzeczach codziennych, szepty, śmiechy są niedopuszczalne w domu modlitwy ani przed, ani po nabożeństwie. Żarliwa, głęboka pobożność powinna cechować wszystkich biorących udział w nabożeństwie. SS2 139.1
Jeżeli komuś wypada kilka minut poczekać na rozpoczęcie nabożeństwa, niech w cichym rozmyślaniu zachowa prawdziwego ducha pobożności i w modlitwie wznosi serce ku Bogu, prosząc, by to nabożeństwo przyniosło szczególne błogosławieństwo jego sercu i pomogło przekonać oraz nawrócić inne dusze. Powinniśmy pamiętać o tym, że w domu modlitwy znajdują się wysłannicy niebiescy. Wszyscy tracimy nieocenioną łączność z Bogiem wskutek braku spokoju i niewykorzystania momentów zastanowienia i modlitwy. Stan ducha musi być często badany, a serce i usposobienie kierowane ku Słońcu Sprawiedliwości. SS2 139.2
Jeżeli ludzie wstępują do domu modlitwy ze szczerą czcią dla Pana i pamiętają o tym, że znajdują się w Jego obecności, to ich milczenie będzie wymownym tego dowodem. Szepty, śmiechy, rozmowy, które w miejscu powszednich zajęć nie są żadnym złem, nigdy nie powinny być tolerowane w domu, w którym oddaje się cześć Bogu. Umysł powinien się przygotować do słuchania słów Bożych tak, aby nie odbierać im właściwej wagi, i by mogły odpowiednio oddziaływać na serca. SS2 139.3