Paweł został ochrzczony przez Ananiasza w rzece w Damaszku. Gdy pokrzepił się pokarmem, zaczął w mieście głosić wierzącym Jezusa — tym samym, których zamierzał zniszczyć, wybierając się do Damaszku. Uczył też w synagogach, że Jezus, którego skazano na śmierć, był naprawdę Synem Bożym. Jego wywody na podstawie proroctw były tak jasne, a jego wysiłkom towarzyszyła taka moc Boża, że wśród opornych Żydów powstało zamieszanie i nie potrafili dać mu kontrargumentów. Paweł, wykształcony przez rabinów i faryzeuszy, mógł teraz użyć swej wiedzy, przekonując ludzi do ewangelii i broniąc sprawy, którą wcześniej starał się zniszczyć wszelkimi sposobami. HZ 168.3
Żydzi byli zaskoczeni i zdziwieni nawróceniem Pawła. Wiedzieli o jego postawie w Jerozolimie i o głównym celu wyprawy do Damaszku. Wiedzieli, że ma zlecenie od najwyższego kapłana, upoważniające go do aresztowania wyznawców Jezusa i odsyłania ich jako więźniów do Jerozolimy. Teraz widzieli, że głosi ewangelię Jezusa, wzmacnia Jego uczniów i wciąż zyskuje nowych wyznawców wiary, tak gorliwie niedawno tępionej. Paweł oświadczył wszystkim, którzy go chcieli słuchać, że zmiana wiary nie nastąpiła w nim na skutek chwilowego impulsu, lecz istotnych wydarzeń. HZ 168.4
Dzięki pracy w synagogach wiara Pawła się umacniała. Nie patrząc na zaciekły sprzeciw Żydów, coraz gorliwiej świadczył o tym, że Jezus jest Synem Bożym. Nie mógł jednak długo pozostawać w Damaszku. Żydzi ochłonęli ze zdziwienia, jakie wywołało nawróceniem Saula, a także jego praca, i odrzucili nieodparte dowody, przedstawione im na poparcie nauki Jezusa. HZ 168.5
Miejsce zdziwienia dobrowolnym przejściem Pawła na wiarę uczniów zajęła silna nienawiść, podobna do tej, jaką okazano Jezusowi. HZ 169.1