Żadna plama nie zbrukała charakteru Jozuego. Był mądrym wodzem. Życie poświęcił Bogu. Przed śmiercią zwołał cały lud i wzorem Mojżesza powtórzył mu historię wędrówki przez pustynię i pełne łaski postępowanie Boże. W pięknych słowach przypominał, jak król moabski wojował z Izraelitami, jak przyzwał Balaama, aby ich przeklinał, lecz Bóg nie chciał słuchać Balaama i błogosławił swym wybranym. Jozue rzekł do nich: “A jeśliby się wam wydawało, że źle jest służyć Panu, to wybierzcie sobie dzisiaj, komu będziecie służyć: czy bogom, którym służyli wasi ojcowie, gdy byli za Rzeką, czy też bogom amorejskim, w których ziemi teraz mieszkacie. Lecz ja i dom mój służyć będziemy Panu”. Jozuego 24,15. HZ 109.1
I odpowiedział lud: “Niech nas Bóg uchowa od tego, abyśmy mieli opuścić Pana, a służyć innym bogom. Gdyż to Pan, Bóg nasz, wyprowadził nas i naszych ojców z ziemi egipskiej, z domu niewoli, i On uczynił na naszych oczach te wielkie cuda, i strzegł nas przez całą tę drogę, którą szliśmy, i wśród wszystkich ludów, wśród których ciągnęliśmy”. Jozuego 24,16-17. HZ 109.2
Naród odnowił swoje przymierze z Bogiem i potwierdził je słowami: “Panu, Bogu naszemu, służyć będziemy i głosu Jego słuchać”. Jozuego 24,24. Jozue wpisał słowa przymierza do księgi zawierającej prawa i ustawy dane przez Mojżesza. Jozue był łubiany i szanowany przez wszystkich Izraelitów. Jego śmierć opłakiwał cały naród. HZ 109.3