Doskonała miłość do Boga i pozbawiona samolubstwa miłość do bliźniego to dwie główne zasady Prawa Bożego. Cztery pierwsze przykazania i następnych sześć wyrosły z tych dwóch zasad. Na przykładzie człowieka podróżującego z Jerozolimy do Jerycha, który wpadł między zbójców, został obrabowany, pobity i zostawiony na pół martwy — Chrystus wyjaśnił młodemu zakonnikowi, kto jest bliźnim. Zarówno kapłan, jak i Lewita widzieli, że ten człowiek cierpiał, lecz ich serca nie odpowiedziały na jego potrzebę. Ominęli go, przechodząc na drugą stronę drogi. Samarytanin, który jechał tą drogą, kiedy zobaczył obcego człowieka w potrzebie, nie zastanawiał się czy jest to jego krewny, czy nie, czy pochodzi z jego kraju, czy wierzy tak, jak on. Niósł pomoc cierpiącemu, gdyż w tej chwili należało to uczynić. Pomógł mu, jak tylko mógł, wsadził na swoje zwierzę, zawiózł do gospody i pokrył koszty leczenia. PCh 161.3
Ten Samarytanin — powiedział Chrystus — był bliźnim tego, który wpadł między zbójców. Lewita i kapłan symbolizują tych, którzy są obojętni wobec potrzebujących ich pomocy i współczucia. Pomimo tego, że ci ludzie są w Zborze, są przestępcami przykazań. Samarytanin natomiast reprezentuje tych, którzy pracują z Chrystusem, którzy naśladują Go w czynieniu dobra. PCh 161.4
Chrystus pokazuje, że ci, którzy mają litość dla nieszczęśliwych, ślepych, chromych, przygnębionych, wdów, sierot i potrzebujących, zachowują przykazania i dostąpią żywota wiecznego. (...) Każdy czyn miłosierdzia, troskliwe zainteresowanie nieszczęśliwymi, słabymi, chromymi, wdowami i sierotami, Chrystus traktuje jako uczynione dla Niego. Sprawozdania o tym zostają umieszczone w rejestrach niebieskich, a czyny te zostaną nagrodzone. Z drugiej strony, w księgi wpisywane jest też sprawozdanie świadczące przeciwko tym, którzy nieszczęśliwym okazują obojętność kapłana i Lewity, którzy wykorzystują nieszczęścia innych i pogłębiają ich zmartwienia, samolubnie ciągnąc z tego zyski. Bóg odpłaci za każdy niesprawiedliwy czyn, za każdy objaw beztroskiej obojętności wobec przygnębionych, którzy znajdują się wśród nas. Każdy w końcu otrzyma zapłatę za swoje uczynki. — Testimonies for the Church III, 511-513 [Świadectwa dla zboru III, 512]. PCh 162.1