[12 listopada 1908 roku do St. Helena w Kalifornii przybył pewien gorliwy człowiek ze swoją żoną. Starali się o rozmowę z panią White i opowiedzieli jej niezwykłe doświadczenia datujące się na około trzy lata wstecz. Doświadczenia te zaczęły im się przydarzać po kilku dniach postu i modlitwy o Ducha Świętego, dopóki — jak powiedzieli — “na naszym czole nie pojawiły się wielkie krople potu”. Wierzyli, że otrzymali Ducha Świętego tak jak pierwsi apostołowie. Twierdzili, że mówili językami i z zapałem pracowali dla innych, by mogli wejść w podobne doświadczenie. WP2 39.1
Zostali aresztowani na wschodzie pod zarzutem wywierania hipnotycznego wpływu na pewnym dziecku. Po wysłuchaniu sprawy prawnik i burmistrz powiedzieli, że o ile nie znajdowali się oni na granicy szaleństwa, to byli niebezpiecznie blisko niej. Twierdzili, że gdy znajdowali się w więzieniu powiedziano im “przez ducha”, aby zachowywali się tak, jakby byli obłąkani, na skutek czego Bóg “włożył bojażń w tych ludzi, tak że bali się wejść do środka” celi. WP2 39.2
Wierzyli, że dziecko, o hipnotyzowanie którego byli oskarżeni, zostało obdarzone duchem proroctwa i kierowalo nimi dokąd mieli iść. Twierdzili, że przez modlitwę uzdrawiali chorych, wypędzali diabły i dokonywali wielu innych cudownych dzieł. O tej żonie mąż powiedział: “duch działa przez nią i wierzymy, że jest to dar proroctwa, który ma zostać wylany na wszelkie ciało”. W odniesieniu do tego i jemu podobnych ruchów pani White skierowała poniższe wypowiedzi. — Kompilatorzy.] WP2 39.3