Ενενήντα εννέα ήταν τ’ αρνιά όλα — όλα το βράδυ
εκείνο του τσομπάνη.
Ένα μονάχα τούλειπε που ξέκοψε και χάθηκε
μακρυά από τη στάνη.
Συρόμενο, πλανώμενο στα έρημα, στα σκοτεινά
βουνά,
Μακρυά απ’ του πονετικού Βοσκού του την ένθερ
μη αγκαλιά
«Κύριε, έχεις εδώ τα ενενήνταενηά Σου, σίγουρα,
μαντρωμένα
Γιατί δεν Σου είναι αυτά αρκετά όπως τάχεις
φυλαγμένα;»
«Το πρόβατό Μου πάω να βρώ γιατί πολύ το
αγαπώ και η ψυχή μου λέει
Στα χάντακα και στο βουνό είν’ έρημο και μοναχό
κι όλο πονάει και κλαίει.»
Απ’ όλα τα σωσμένα Του κανένα όμως θα μάθει
Τι σκοτεινή ήταν η νυχτιά, πόσο βαθειά ήταν τα
νερά και πόσα είχε να πάθει.
Πόσο του στοίχισε ο χαμός, το πρόβατο το απολω
λός μέχρι να βρεί και σώσει
Πριν αποκάμει μοναχό, πριν ο σκληρός ο χωρι
σμός και η πείνα το σκοτώσει.
«Κύριε, τι είν’ ετούτες εδώ οι σταλαματιές, το αίμα
το χυμένο; ZY 480.2
Το μονοπάτι του βουνού που έτσι έκαναν βαμένο;»
«Είναι απ’ τα πόδια του Βοσκού που πλήγωσαν τα
βάτα
Είναι απ’ τα χέρια που έσυραν το αρνί Του από τ’
αγκάθια.»
Και τότε απ’ όλα τα άγρια, τα απόκρημνα βουνά,
Κραυγή αντήχησε θριαμβική εκεί στον ουρανό
ψηλά:
«Χαρήτε βρήκα το αγαπημένο Μου, χαμένο Μου
αρνί.»
Τότε χαρούμενοι ψάλλουν οι άγγελοι στο θρόνο
όλοι μαζί:
Αγάλλεσθε οι ουρανοί, κατέφθασαν οι λυτρωμένοι
τώρα του Θεού λαοί. » ZY 481.1
Πλησιάζει όμως η μέρα όπου η μάχη θα έχει δοθεί και η νίκη θα έχει κερδηθεί. Το θέλημα του Θεού πρέπει να γίνεται στη Γη όπως γίνεται στον Ουρανό. Τα έθνη των σωσμένων δεν θα γνωρίζουν άλλο νόμο εκτός από το νόμο του Ουρανού. Όλοι θα γίνουν μία ευτυχισμένη οικογένεια, ντυμένοι με το ένδυμα της δοξολογίας και της ευχαριστίας, το ένδυμα της δικαιοσύνης του Χριστού. Ολόκληρη η φύση, μέσα στην υπέροχη ομορφιά της θα προσφέρει στο Θεό φόρο τιμής, συναίνεσης και λατρείας. Ο κόσμος θα περιβληθεί το φώς του Ουρανού. Το φώς του φεγγαριού θα φθάσει το φώς του ηλίου και το φώς του ηλίου θα γίνει εφτά φορές λαμπρότερο από ότι είναι τώρα. Τα χρόνια θα κυλούν χαρούμενα. Πρωτοστατώντας στη σκηνή τα πρωινά αστέρια θα ψάλλουν όλα μαζί, τα παιδιά του Θεού θα αναφωνούν χαρούμενα, ενώ ο Θεός και ο Χριστός ενωμένοι θα εξαγγέλλουν: «Η αμαρτία δεν θέλει υπάρχει πλέον, ουδέ ο θάνατος θέλει υπάρχει πλέον.» ZY 481.2
Οι ενοράσεις αυτές της μελλοντικής δόξας, όπως έχουν σκιαγραφηθεί από το χέρι του Θεού, θα πρέπει να είναι προσφιλείς στα παιδιά Του. ZY 481.3
Σταθείτε στο κατώφλι της αιωνιότητας και ακούστε το υπέροχο καλωσόρισμα που απευθύνεται σε εκείνους πουσυνεργάστηκανμε το Χριστόσε αυτή τη ζωή, θεωρώντας καθήκον και προνόμιό τους να υποφέρουν γι’ Αυτόν. Μαζί με τους αγγέλους αποθέτουν τα διαδήματα τους στα πόδια του Λυτρωτή αναφωνώντας: «Άξιόν είναι το Αρνίον το εσφαγμένον να λάβη την δύναμιν και πλούτον και σοφίαν και ισχύν και τιμήν και δόξαν και ευλογίαν . . . Εις τον καθήμενον επί του θρόνου και εις το Αρνίον έστω η ευλογία και η τιμή και η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων. » (Αποκ. 5:12, 13.) ZY 482.1
Εκεί οι λυτρωμένοι χαιρετίζουν αυτούς που τους οδήγησαν στο σταυρωμένο Σωτήρα. Ενώνουν με αυτούς τις δοξολογίες τους προς Αυτόν που πέθανε ώστε οι ανθρώπινες υπάρξεις να έχουν την ίδια αθάνατη ζωή του Θεού. Ο αγώνας έληξε. Όλες οι δοκιμασίες και οι διαμάχες πέρασαν. Νικητήρια άσματα πλημμυρίζουν ολόκληρο τον Ουρανό, καθώς οι λυτρωμένοι στέκουν ολόγυρα στο θρόνο του Θεού. Όλοι συμμετέχουν στη χαρμόσυνη μελωδία: “‘Αξιόν είναι το Αρνίον το οποίον εσφάγη» και μας λύτρωσε στο Θεό. ZY 482.2
«Είδον και ιδού όχλος πολύς τον οποίον ουδείς ηδύνατο να αριθμήση εκ παντός έθνους και φυλών και λαών και γλωσσών, οίτινες ίσταντο ενώπιον του θρόνου και ενώπιον του Αρνίου, ενδεδυμένοι στολάς λεύκάς, έχοντας φοίνικας εν ταις χερσίν αυτών και κράζοντες μετά φωνής μεγάλης έλεγον. Η σωτηρία είναι του Θεού ημών του καθημένου επί του θρόνου και του Αρνίου.» (Αποκ. 7:9-10.) ZY 482.3
«Ούτοι είναι οι ερχόμενοι εκ της θλίψεως της μεγάλης• και έπλυναν τας στολάς αυτίόν και ελεύκαναν αυτάς εν τω αίματι του Αρνίου. Δια τούτο είναι ενώπιον του θρόνου του Θεού και λατρεύουσιν Αυτόν ημέραν και νύκτα εν τω ναώ Αυτού• και ο καθήμενος επί του θρόνου θέλει κατασκηνώσει επ’ αυτούς. Δεν θέλουσι πεινάσει πλέον, ουδέ θέλουσι διψήσει πλέον, ουδέ θέλει πέσει επ’ αυτούς ο ήλιος, ουδέ κανέν καύμα. Διότι το Αρνίον το αναμέσον του θρόνου θέλει ποιμάνει αυτούς εις ζώσας πηγάς υδάτων και θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών.» «Και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον διότι τα πρώτα παρήλθον.» (Εδ. 14-17, 21:4.) ZY 482.4
Μας χρειάζεται να διατηρούμε πάντοτε μπροστά μας αυτόν τον οραματισμό των αοράτων πραγμάτων. Μ’ αυτό τον τρόπο θα μπορέσουμε να εκτιμήσουμε δεόντως τα αιώνια και τα πρόσκαιρα. Αυτό θα μας κάνειικανούςνα επηρεάσομε άλλους για την άνω ζωή. ZY 483.1