Μόλις είχε τελειώσει η γιορτή της Σκηνοπηγίας. Οι ιερείς και οι ραβίνοι στα Ιεροσόλυμα είχαν αποτύχει στις σκευωρίες τους εναντίον του Ιησού. Όταν έφθασε το δειλινό, «υπήγεν έκαστος εις τον οίκον αυτού. Ο δε Ιησούς υπήγεν εις το όρος των Ελαιών.» (Ιωάν. 7:53, 8:1.) ZY 55.3
Από την έξαψη και τη φασαρία της πόλης, από τα πρόθυμα πλήθη και τους επίβουλους ραβίνους, ο Ιησούς στράφηκε στην ησυχία των ελαιώνων όπου θα μπορούσε να είναι μόνος Του με το Θεό. Νωρίς όμως το πρωί επέστρεψε στο ναό. Και όταν τα πλήθη συγκεντρώθηκαν γύρω Του, κάθισε και τους δίδασκε. ZY 55.4
Σε λίγο Τον διέκοψαν. Ένας όμιλος από Φαρισαίους και γραμματείς Τον πλησίασε, σέρνοντας πίσω του μία τρομοκρατημένη γυναίκα την οποία με δυνατές, άγριες φωνές κατηγορούσαν ότι είχε παραβεί την έβδομη εντολή. Σπρώχνοντάς την μπροστά στο Χριστό είπαν με προσποιητή επίδειξη σεβασμού: «Διδάσκαλε, αύτη η γυνή συνελήφθη επ’ αυτοφώρω μοιχευομένη. Εν δε τω νόμω ο Μωϋσής προσέταξεν να λιθοβολώνται αι τοιαύταν συ λοιπόν τι λέγεις;» (Εδ. 4, 5.) ZY 56.1
Ο υποκριτικός σεβασμός τους έκρυβε μία καλά υπολογισμένη μηχανορραφία για την εξόντωσή Του. Αν ο Ιησούς αθώωνε τη γυναίκα, θα μπορούσε να κατηγορηθεί ότι περιφρονούσε το μωσαϊκό νόμο. Αν την καταδίκαζε σε θάνατο, θα μπορούσε να κατηγορηθεί στους Ρωμαίους ότι χρησιμοποιούσε εξουσία η οποία ανήκε μόνο σ’ αυτούς. ZY 56.2
Ο Ιησούς αντίκριζε τη σκηνή: από τη μια μεριά το τρεμάμενο θύμα βουτηγμένο στη ντροπή, από την άλλη οι σκληροπρόσωπες επισημότητες χωρίς ούτε ίχνος από ανθρώπινη συμπόνια. Το θέαμα γέμισε την άσπιλη αγνότητά Του με αποτροπιασμό. Σα να μη είχε ακούσει την ερώτηση, έσκυψε και στυλώνοντας τα μάτια Του στη γη, άρχισε να γράφει επάνω στο χώμα. ZY 56.3
Ανυπομονώντας για την από μέρους Του χρονοτριβή και την φαινομενική αδιαφορία, οι κατήγοροι πλησίασαν εφιστώντας την προσοχή Του στο θέμα. Καθώς όμως το βλέμμα τους συναντούσε το βλέμμα του Ιησού και έπεφτε μετά στα πόδια Του στο οδόστρωμα, οι φωνές τους σιγούσαν. Χαραγμένα εκεί μπροστά τους, παρουσιάζονταν τα ένοχα μυστικά της ατομικής τους ζωής. ZY 56.4
Εγειρόμενος και στηρίζοντας το βλέμμα επάνω στους συνωμότες πρεσβυτέρους, ο Ιησούς είπε: «Όστις από σας είναι αναμάρτητος, πρώτος ας ρίψη τον λίθον επ’ αυτήν.» (Εδ. 7.) Και σκύβοντας πάλι, εξακολούθησε να γράφει. ZY 56.5
Δεν είχε ούτε περιφρονήσει το μωσαϊκό νόμο, ούτε παραβιάσει τη ρωμαϊκή εξουσία. Οι κατήγοροι είχαν ηττηθεί. Τώρα με καταρρακωμένη την περιβολή της επίπλαστης αγιότητας τους, έστεκαν ένοχοι και καταδικασμένοι στην παρουσία της άπειρης αγνότητας. Τρέμοντας μη τυχόν τα κρυφά ανομήματα της ζωής τους αποκαλυφθούν μπροστά στα πλήθη, έφευγαν σιγά-σιγά σκύβοντας το κεφάλι και χαμηλώνοντας τα μάτια, εγκαταλείποντας το θύμα τους με τον ευσπλαχνικό Σωτήρα. ZY 56.6
Ο Ιησούς τότε σηκώθηκε και κοιτάζοντας τη γυναίκα είπε: «Γύναι, που είναι εκείνοι οι κατήγοροί σου; δεν σε κατεδίκασεν ουδείς; Και εκείνη είπεν Ουδείς, Κύριε. Και ο Ιησούς είπε προς αυτήν Ουδέ Εγώ σε καταδικάζω• Ύπαγε, και εις το εξής μη αμάρτανε. » (Εδ. 10-11.) ZY 57.1
Η γυναίκα είχε σταθεί όλο αυτό το διάστημα μπροστά στον Ιησού τρέμοντας από το φόβο. Τα λόγια Του, «Όστις από σας είναι αναμάρτητος, πρώτος ας ρίψη τον λίθον επ’ αυτήν» αντήχησαν στα αυτιά της σαν θανατική καταδίκη. Δεν τολμούσε να σηκώσει τα μάτια της στο πρόσωπο του Σωτήρα, αλλά σιωπηλά περίμενε το θάνατό της. Παραξενεμένη είδε τους κατηγόρους της να απομακρύνονται χωρίς μιλιά, συγχυσμένοι. Και τότε τα ακόλουθα ελπιδοφόρα λόγια έπεσαν στα αυτιά της: «Ουδέ Εγώ σε καταδικάζω• ύπαγε, και εις το εξής μη αμάρτανε. » Η καρδιά της έλιωσε και πέφτοντας στα πόδια του Ιησού, εξέφρασε με λυγμούς την ευγνωμοσύνη της αγάπης της και με καυτά δάκρυα ομολόγησε τις αμαρτίες της. ZY 57.2
Το περιστατικό αυτό της έγινε η αρχή μιας καινούργιας ζωής, μιας αγνής και ειρηνικής ζωής αφιερωμένης στο Θεό. Με το να ανυψώσει την πεσμένη αυτή στην αμαρτία ψυχή, ο Ιησούς επετέλεσε ένα θαύμα μεγαλύτερο από του να θεραπεύσει τη φοβερότερη σωματική αρρώστια. Θεράπευσε την ψυχική αρρώστια που καταλήγει στον αιώνιο θάνατο. Η μετανοημένη αυτή γυναίκα έγινε ένας από τους πιστότερους οπαδούς Του. Με αυτοθυσιαζόμενη αγάπη και αφοσίωση έδειξε την ευγνωμοσύνη της για τη συγχωρητική Του ευσπλαχνία. Για την αμαρτωλή αυτή γυναίκα ο κόσμος ένοιωθε μόνο απέχθεια και καταφρόνια. Εκείνος όμως που ήταν αναμάρτητος τη λυπήθηκε για την αδυναμία της και της πρόσφερε χέρι βοήθειας. Ενώ οι υποκριτικοί Φαρισαίοι την καταδίκασαν, ο Ιησούς της είπε: «Υπαγε και εις το εξής μη αμάρτανε.» ZY 57.3
Ο Ιησούς γνωρίζει την κατάσταση κάθε ψυχής. Όσο μεγαλύτερη είναι η ενοχή του αμαρτωλού, τόσο περισσότερο χρειάζεται το Σωτήρα. Η καρδιά Του, γεμάτη από θεϊκή αγάπη και συμπόνια, έλκεται ακόμη περισσότερο προς αυτόν που έχει πιο απελπιστικά μπλεχθεί στα δίχτυα του εχθρού. Με το ίδιο Του το αίμα υπογράφει την απελευθέρωση της ανθρώπινης φυλής. ZY 58.1
Ο Ιησούς δεν θέλει αυτούς τους οποίους εξαγόρασε με μία τέτοια μεγάλη τιμή να γίνουν παίγνιο των πειρασμών του εχθρού. Δεν θέλει να νικηθούμε και να χαθούμε. Εκείνος που εξημέρωσε τα λιοντάρια στη σπηλιά τους και που περπάτησε με τους πιστούς Του μάρτυρες ανάμεσα στις αγριεμένες φλόγες, είναι εξίσου πρόθυμος να μας προσφέρει τη βοήθειά Του για να κατανικήσουμε κάθε κακή φυσική μας κλίση. Σήμερα στέκεται στο βωμό της ευσπλαχνίας και παρουσιάζει στο Θεό τις προσευχές αυτών που επιθυμούν τη βοήθειά Του. Δεν αποδιώχνει κανένα από αυτούς που θρηνούν, συντετριμμένοι. Συγχωρεί απεριόριστα όλους όσοι έρχονται σ’ Αυτόν για συγχώρηση και επανόρθωση. Δεν μιλάει σε κανέναν γι’ αυτά που έχει τη δυνατότητα να αποκαλύψει, αλλά ζητάει από την κάθε τρεμάμενη ψυχή να πάρει θάρρος. Όποιος θέλει μπορεί να στηριχθεί στη δύναμη του Θεού θα αποκτήσει την ειρήνη με Αυτόν. ZY 58.2
Τις ψυχές που ζητούν να καταφύγουν σ’ Αυτόν, ο Ιησούς τις υψώνει πάνω από τις κατηγορίες και την καταλαλιά. Κανένας άνθρωπος ή πονηρός άγγελος δεν μπορεί να κατηγορήσει τις ψυχές αυτές. Ο Χριστός τις ενώνει με τη δική Του θεανθρώπινη φύση. Στέκουν πλάι στον Αίροντα, την αμαρτία μέσα στο φως που πηγάζει από το θρόνο του Θεού. ZY 58.3
Το αίμα του Ιησού Χριστού «καθαρίζει από πάσης αμαρτίας. » (Α’ Ιωάν. 1:7.) ZY 59.1
«Τις θέλει εγκαλέσει τους εκλεκτούς του Θεού; Θεός είναι ο δίκαιων τις θέλει είσθαι ο κατακρίνων; Χριστός ο αποθανών, μάλλον δε και αναστάς, όστις και είναι εν τη δεξιά του Θεού, όστις και μεσιτεύει υπέρ ημών. » (Ρωμ. 8:33-34.) ZY 59.2
Ο Χριστός απέδειξε ότι είχε απόλυτο έλεγχο πάνω σε ανέμους και σε κύματα και σε ανθρώπους κατεχόμενους από δαιμόνια. Αυτός που καθησύχασε τη θύελλα και ηρέμησε τη φουρτουνιασμένη θάλασσα έφερε με τα λόγια Του την ειρήνη σε διάνοιες που πειράζονταν και καταδυναστεύονταν από το Σατανά. ZY 59.3
Στη συναγωγή της Καπερναούμ, ο Ιησούς μιλούσε για την αποστολή Του να ελευθερώσει τους αιχμαλώτους της αμαρτίας. Ξαφνικά τον διέκοψε ένα τρομακτικό ουρλιαχτό. Ένας τρελός ξέκοψε τρέχοντας από το πλήθος και φωνάζοντας: «Τι είναι μεταξύ ημών και Σου, Ιησού Ναζαρηνέ; ήλθες να μας απολέσης; Σε γνωρίζω τις είσαι, ο Άγιος του Θεού. » (Μάρκ. 1:24.) ZY 59.4
Ο Ιησούς απευθύνθηκε το δαιμόνιο λέγοντας: «Σιώπα και έξελθε εξ αυτού. Και το δαιμόνιον έρριψεν αυτόν εις το μέσον και εξήλθεν απ’ αυτού, χωρίς να βλάψη αυτόν παντελώς. » (Λουκ. 4:35.) ZY 59.5
Και πάλι η αιτία της συμφοράς αυτού του ανθρώπου βρίσκονταν στον τρόπο της ζωής του. Είχε γοητευθεί από τις αμαρτωλές απολαύσεις και είχε σκεφθεί να περάσει τη ζωή του σαν ένα μεγάλο πανηγύρι. Η ακράτεια και η αστοχία διέστρεψαν τις εξευγενισμένες ιδιότητες της φύσης του και ο Σατανάς ασκούσε πλήρη έλεγχο επάνω του. Τις τύψεις τις ένοιωσε πολύ αργά. Όταν αποφάσισε να θυσιάσει πλούτη και ηδονές για να επανακτήσει το χαμένο ανδρισμό του, είχε πια καταντήσει ανήμπορος, σφιχτοκρατούμενος από τον πονηρό. ZY 59.6
Η παρουσία του Σωτήρα ξύπνησε μέσα του τη λαχτάρα για την απελευθέρωση, αλλά ο δαίμονας αντιδρούσε στη δύναμη του Χριστού. Όταν ο άνθρωπος προσπάθησε να αποτανθεί στον Ιησού για βοήθεια, το πονηρό πνεύμα έβαλε λόγια στο στόμα του και ξεφώνιζε τρομοκρατημένος, γεμάτος αγωνία. Ο δαιμονιζόμενος καταλάβαινε ενμέρη ότι βρίσκονταν στην παρουσία Ενός που μπορούσε να τον ελευθερώσει. Όταν όμως προσπάθησε να πλησιάσει το ισχυρό εκείνο χέρι, τον κρατούσε το θέλημα κάποιου άλλου, ακούγονταντα λόγια κάποιου άλλου. ZY 60.1
Η πάλη ανάμεσα στη δύναμη του Σατανά και στη δική του επιθυμία για απελευθέρωση ήταν τρομερή. Φαίνονταν ότι ο βασανισμένος άνθρωπος πήγαινε να χάσει τη ζωή του στον αγώνα κατά του εχθρού που υπήρξε η καταστροφή της ανδρικής αξιοπρέπειάς του. Ο Σωτήρας όμως μίλησε με εξουσία και ελευθέρωσε τον αιχμάλωτο. Ο πρώην δαιμονισμένος έστεκε τώρα μπροστά στο έκπληκτο πλήθος απολαμβάνοντας την ελευθερία της αυτοκυριαρχίας του. ZY 60.2
Με χαρούμενη φωνή δοξολογούσε το Θεό για την απελευθέρωσή του. Τα μάτια που μέχρι τελευταία ήταν φλογισμένα από την παραφροσύνη, τώρα έλαμπαν από νοημοσύνη και πλημμύριζαν από δάκρυα. Οι άνθρωποι έμειναν άφωνοι από θαυμασμό. Μόλις ξαναβρήκαν τη λαλιά τους έλεγαν ο ένας στον άλλο: «Τι είναι τούτο; τις αύτη η νέα διδαχή; διότι μετά εξουσίας προστάζει και τα ακάθαρτα πνεύματα, και υπακούουσιν εις Αυτόν.» (Μάρκ. 1:27.) ZY 60.3
Πλήθη ανθρώπων σήμερα βρίσκονται τόσο σίγουρα κάτω από τη δύναμη των πονηρών πνευμάτων όσο ο δαιμονιζόμενος της Καπερναούμ. Όλοι όσοι θεληματικά απομακρύνονται από τις εντολές του Θεού, βάζουν τον εαυτό τους κάτω από τον έλεγχο του Σατανά. Πολλοί άνθρωποι παίζουν με το κακό νομίζοντας ότι όποτε θελήσουν θα μπορέσουν να ξεκόψουν απ’ αυτό. Αλλά παρασύρονται από ένα θέλημα ισχυρότερο από το δικό τους. Δεν μπορούν να γλυτώσουν από τη μυστηριακή του δύναμη. Η κρυφή αμαρτία ή το κυριαρχικό πάθος τους κρατούν τόσο απεγνωσμένα αιχμάλωτους όπως τον δαιμονισμένο της Καπερναούμ. ZY 60.4
Μολαταύτα η κατάστασή τους δεν είναι ανίατη. Ο Θεός δεν ελέγχει το νου μας χωρίς τη συγκατάθεσή μας. Ο κάθε άνθρωπος όμως είναι ελεύθερος να διαλέξει ποιά δύναμη θέλει να τον διοικεί. Κανείς δεν έχει πέσει τόσο χαμηλά, κανείς δεν είναι τόσο κακός που να μη μπορεί να βρει την απελευθέρωση του στο Χριστό. Αντί για προσευχή, ο δαιμονιζόμενος το μόνο που μπορούσε να προφέρει ήταν τα λόγια του Σατανά. Και όμως η ανέκφραστη έκκληση της καρδιάς εισακούσθηκε. Καμιά κραυγή μιας ψυχής που βρίσκεται σε ανάγκη γίνεται να περάσει ποτέ απαρατήρητη, ακόμη και όταν αδυνατεί να εκφρασθεί με λόγια. Εκείνοι που κάνουν συνθήκη με το Θεό δεν εγκαταλείπονται στη δύναμη του Σατανά ή στις δικές τους φυσικές αδυναμίες. ZY 61.1
«Δύναται το λάφυρον να αφαιρεθή από του ισχυρού ή να ελευθερωθώσιν οι δικαίως αιχμαλωτισθέντες; Αλλ’ ο Κύριος ούτω λέγει Και οι αιχμάλωτοι του ισχυρού θέλουσιν αφαιρεθή και το λάφυρον του τρομερού θέλει αποσπασθή• διότι Εγώ θέλω δικολογήσει προς τους δικολογούντας κατά σου και Εγώ θέλω σώσει τα τέκνα σου.» (Ησ. 49:24-25.) ZY 61.2
Θαυμάσια θα είναι η μεταλλαγή που θα επέλθει σε αυτόν που με πίστη ανοίγει τη θύρα της καρδιάς του στο Σωτήρα. ZY 61.3