“Wypędzą cię spośród ludzi, mieszkać będziesz ze zwierzętami polnymi (...), siedem wieków przejdzie nad tobą, aż poznasz, że Najwyższy ma władzę nad królestwem ludzkim i że daje je temu, komu chce”. Daniela 4,22. TC 179.1
Wierny Daniel stał przed królem nie po to, by mu schlebiać albo błędnie interpretować poselstwo w celu pozyskania jego łaskawości. Spoczywał na nim uroczysty obowiązek — miał powiedzieć królowi Babilonu prawdę. Oświadczył więc: “Panie mój! Ten sen dotyczy twoich nieprzyjaciół, a jego wykład twoich przeciwników. Drzewo, które widziałeś (...) — to jesteś ty, królu”. TC 179.2
Czy królestwo babilońskie miałoby być ważniejsze w ocenie Bożej niż sprawy i obowiązki, jakie powierzył swojemu wybranemu ludowi żyjącemu przy końcu dziejów tego świata? Działanie wielkiego Jestem zmieniło nawet serce pogańskiego króla. Ten sam boski Świadek widzi czyny wszystkich ludzi, ale w szczególnym sensie przygląda się tym, którzy reprezentują Boga przyjmując Jego świętą prawdę do serca i objawiając ją światu. (...) TC 179.3
We śnie Nebukadnesara prawdziwy obiekt rządów jest przedstawiony w pięknym symbolu wielkiego drzewa, “którego liście były piękne, a owoc obfity, i które miało pokarm dla wszystkich, pod którym mieszkały zwierzęta polne, a w jego gałęziach gnieździły się ptaki niebieskie”. — Manuscript 29, 1895. TC 179.4
Prorok Daniel zinterpretował królowi sen i dodał uroczystą radę: “Dlatego, królu, niech ci się spodoba moja rada: Zmaż swoje grzechy sprawiedliwością, a swoje winy miłosierdziem nad ubogimi, może wtedy twoje szczęście będzie trwałe!” (...) Przez dwanaście miesięcy król był poddawany próbie. W tym czasie jego czyny były ważone na szalach w niebiańskiej świątyni. TC 179.5
Pewnego ranka, przechadzając się po swoim pałacu, “odezwał się król i rzekł: Czy to nie jest ów wielki Babilon, który zbudowałem na siedzibę króla dzięki potężnej mojej mocy i dla uświetnienia mojej wspaniałości?” Kiedy tak król unosił się pychą, “gdy słowo to było jeszcze na ustach króla, zagrzmiał głos z nieba: Oznajmia ci się, królu Nebukadnesarze, że władza królewska zostaje ci odjęta”. — Letter 71, 1894. TC 179.6