“Miłością braterską jedni drugich miłujcie, wyprzedzajcie się wzajemnie w okazywaniu szacunku”. Rzymian 12,10. AN 230.1
Nie wolno nam wciąż tylko zajmować się sobą i zapominać o naszych obowiązkach wobec Boga i ludzkości. (...) Bóg chce, żebyśmy byli bardziej uprzejmi, miłujący i mili, a mniej krytyczni i podejrzliwi. Obyśmy wszyscy posiedli Ducha Chrystusowego i wiedzieli, jak postępować wobec braci i bliźnich! (...) AN 230.2
Musimy zapomnieć o sobie pełniąc służbę miłości dla innych. (...) Możemy nie pamiętać uprzejmych gestów, które czynimy. Jednak wieczność przywiedzie w pełnym świetle każdy czyn dokonany dla zbawienia ludzi, każde słowo pocieszenia skierowane do dziecka Bożego, a czyny te, spełnione w imię Chrystusa, będą częścią naszego dziedzictwa radości przez całą wieczność. AN 230.3
Każda postawa wobec braci inna niż postawa uprzejmości i grzeczności nie jest postawą chrześcijańską. Powinniśmy okazywać taktowność w domu, zborze i kontaktach z ludźmi. Jednak szczególnie powinniśmy okazywać współczucie i szacunek tym, którzy poświęcili życie sprawie Bożej. Powinniśmy okazywać tę cenną miłość, która jest cierpliwa i uprzejma, nie zazdrości, nie wynosi się, nie nadyma się, nie postępuje nieprzystojnie, nie szuka swego, nie unosi się, nie myśli nic złego. (...) Gdy Jezus panuje w sercu, wówczas jest ono pełne słodkiej miłości, dzięki czemu jest czułe i szczere wobec bliźnich. (...) AN 230.4
Nie powinniście dawać okazji do wynajdywania win. Chwilowe zniecierpliwienie, jedna gburowata odpowiedź, brak chrześcijańskiej uprzejmości nawet w drobnej sprawie może doprowadzić do straty przyjaciół i udaremnienia wpływu na nich. Bóg chce, żebyśmy zachowywali się właściwie w każdych okolicznościach, w obecności tych, którzy są mniejsi od nas, jak również tych, którzy są nam równi i więksi od nas. Mamy być naśladowcami Chrystusa zawsze, starając się przynosić Mu chwałę i właściwie reprezentować Go wobec ludzi. (...) AN 230.5
Niech Jezus panuje w naszych sercach, a nie nasze samolubstwo. Powinniśmy żyć wyłącznie dla Jego chwały, a nie po to, by ludzie nas chwalili. — The Review and Herald, 24 luty 1891. AN 230.6