“Dlatego mam upodobanie w słabościach, w zniewagach, w potrzebach, w prześladowaniach, w uciskach dla Chrystusa; albowiem kiedy jestem słaby, wtedy jestem mocny”. 2 Koryntian 12,10. AN 268.1
Chrześcijaństwo nie obiecuje wolności od smutku. “Musimy przejść przez wiele ucisków, aby wejść do Królestwa Bożego”. Dzieje Apostolskie 14,22. Potrzeba wiary, silnej, ufnej wiary, która przyjmuje zapewnienie, iż Bóg nie dopuści, aby Jego dzieci były kuszone ponad swoją wytrzymałość. Paweł w swoim Liście do Hebrajczyków mówi o tym, czego może dokonać taka wiara. Mówiąc o ludziach, którzy w obliczu prześladowań i śmierci nie zachwiali się w swej ufności do Boga, apostoł powiada: “którzy przez wiarę podbili królestwa, zaprowadzili sprawiedliwość, otrzymali obietnice, zamknęli paszcze lwom, zgasili moc ognia, uniknęli ostrza miecza, podźwignęli się z niemocy, stali się mężni na wojnie, zmusili do ucieczki obce wojska. Kobiety otrzymały z powrotem swoich zmarłych przez wskrzeszenie; inni zaś zostali zamęczeni na śmierć, nie przyjąwszy uwolnienia, aby dostąpić lepszego zmartwychwstania. Drudzy zaś doznali szyderstw i biczowania, a nadto więzów i więzienia; byli kamienowani, paleni, przerzynani piłą, zabijani mieczem, błąkali się w owczych i kozich skórach, wyzuci ze wszystkiego, uciskani, poniewierani”. Hebrajczyków 11,33-37. AN 268.2
W tym świecie ci bohaterowie wiary zostali uznani za niegodnych życia. Jednak w Niebiosach zostali zapisani jako dzieci Boże, godni największego zaszczytu. Chrystus mówi o nich: “Chodzić będą ze mną w szatach białych, dlatego że są godni”. Objawienie 3,4. Na niebiańskim dworze oczekuje na nich “wieczna korona chwały”. “Przeto i my, mając około siebie tak wielki obłok świadków, złożywszy z siebie wszelki ciężar i grzech, który nas usidla, biegnijmy wytrwale w wyścigu, który jest przed nami”. Hebrajczyków 12,1. “Albowiem nieznaczny chwilowy ucisk przynosi nam przeogromną obfitość wiekuistej chwały, nam, którzy nie patrzymy na to, co widzialne, ale na to, co niewidzialne; albowiem to, co widzialne, jest doczesne, a to, co niewidzialne, jest wieczne”. 2 Koryntian 4,17-18. — The Review and Herald, 7 marzec 1912. AN 268.3