“... lecz abyśmy, będąc szczerymi w miłości, wzrastali pod każdym względem w niego, który jest Głową, w Chrystusa”. Efezjan 4,15. AN 289.1
Pragnę, byśmy w naszych sercach zobowiązali się do niewypowiadania ani jednego słowa przeciwko bratu czy siostrze. Pamiętaj, że oni także są kuszeni, i to być może bardziej niż ty. (...) Ci, którzy najbardziej błądzą, najbardziej potrzebują pomocy. Nie plotkuj o nich i nie czyń kąśliwych uwag na temat ich charakteru, ale podejdź do nich w duchu miłości Jezusa i miłości prawdy, starając się im pomóc. (...) AN 289.2
Gdy nękają cię wątpliwości, a ciemność spowija twoją duszę, najlepszym sposobem wyjścia z ciemności jest pomaganie komuś, kto sam przeżywa zniechęcenie. Starając się podnosić innych na duchu, sam zyskujesz bliższy kontakt z Bogiem. Okazując uprzejmość innym, pomagasz także sobie, gdyż taka sama uprzejmość zostanie okazana tobie. Człowiek, który ma w sobie najwięcej z Chrystusa, będzie okazywał najczulszą sympatię tym, którzy potrzebują pomocy. (...) AN 289.3
Zawsze będą w twoim otoczeniu ludzie błądzący, i właśnie oni poddadzą próbie twój chrześcijański charakter. Nie odpychaj ich od siebie, ale jeśli masz światło, staraj się, by zaświeciło także nad nimi, a w ten sposób możesz im pomóc w dążeniu do niebios. Każdy człowiek, który ma Ducha Jezusowego, będzie czynił dzieła Chrystusowe. Jeśli ktoś widzi, że jego bliźni odchodzi od Chrystusa, niechaj czuje i myśli tak, jak On wobec zgubionej owcy. Dziewięćdziesiąt dziewięć owiec było w zagrodzie, ale On poszedł szukać jednej zabłąkanej. Takiego ducha powinniśmy objawiać. Jako dzieci Boże powinniśmy chodzić w światłości i oświecać ścieżkę innych. Okazujmy wdzięczność Bogu, a nie będziemy zwracać uwagi na drobne trudności. Choć nasi bracia i siostry błądzą, czy znaczy to, że i my mamy błądzić? Mamy wady, jak oni, więc potrzebujemy współczucia, jak oni. Tak więc powinniśmy zachować wzajemne współczucie. AN 289.4
“Słowo Chrystusowe niech mieszka w was obficie; we wszelkiej mądrości nauczajcie i napominajcie jedni drugich przez psalmy, hymny, pieśni duchowne, wdzięcznie śpiewając Bogu w sercach waszych”. Kolosan 3,16. Taki jest przywilej chrześcijan. — Manuscript 33, 1885. AN 289.5