“Ja jestem krzewem winnym, wy jesteście latoroślami. Kto trwa we mnie, a Ja w nim, ten wydaje wiele owocu; bo beze mnie nic uczynić nie możecie”. Jana 15,5. AN 56.1
W tej przypowieści, jak w żadnej innej, zilustrowana jest więź Chrystusa z tymi, którzy wierzą w Niego. — The Review and Herald, 18 wrzesień 1900. AN 56.2
Wszyscy, którzy przyjmują Chrystusa przez wiarę, stają się jedno z Nim. Latorośle nie są przywiązane do krzewu, nie są przyłączane do niego za pomocą sztucznych, mechanicznych zabiegów. Są zrośnięte z krzewem, tak iż stają się jego częścią. Żywią się sokami czerpanymi z korzeni krzewu. Podobnie ci, którzy przez wiarę przyjmują Chrystusa, stają się jedno z Nim w przekonaniach i działaniu. Są zjednoczeni z Nim, a ich życie jest życiem Syna Bożego. Czerpią swoje życie z Tego, który jest życiem. AN 56.3
Chrzest może być powtarzany raz za razem, ale ten obrzęd nie ma mocy zmienić ludzkiego serca. Ono musi zostać zjednoczone z sercem Chrystusa, wola człowieka być poddana Jego woli, umysł stać się jedno z Jego umysłem, a myśli Mu poddane. (...) Odrodzony człowiek utrzymuje żywą więź z Chrystusem. Jak latorośl czerpie odżywcze substancje z macierzystego pnia i dzięki temu przynosi wiele owocu, tak prawdziwie wierzący człowiek, zjednoczony z Chrystusem, objawia w swym życiu owoc Ducha Świętego. Latorośl staje się jedno z krzewem; żadna burza nie może jej porwać ani mróz zniszczyć. Nic nie może oddzielić jej od krzewu. Jest żywą latoroślą i przynosi owoc. Tak samo jest z wierzącym człowiekiem. Przez dobre słowa i czyny objawia on charakter Chrystusa. (...) AN 56.4
Chrystus zapewnił środki, dzięki którym całe nasze życie może upływać w nierozerwalnej więzi z Nim, ale poczucie trwałej obecności Chrystusa może się stać naszym udziałem jedynie przez żywą wiarę. (...) AN 56.5
Niechaj wszyscy rozmyślają nad pełnią, jaką daje im ten przywilej i zadadzą sobie pytanie: “Czy moja wola jest podporządkowana woli Chrystusa? Czy pełnia dobrodziejstw Żywego Krzewu — Jego dobroć, Jego miłosierdzie, Jego współczucie i miłość — są widzialne w naszym życiu i charakterze?” — The Review and Herald, 18 wrzesień 1900. AN 56.6