“Włożył w usta moje pieśń nową, pieśń pochwalną dla Boga naszego. Ujrzy go wielu i ulęknie się, i ufać będą Panu”. Psalmów 40,4. AN 95.1
Myślałam o tym, z jaką radością aniołowie patrzyliby z nieba na nas, gdybyśmy wszyscy chwalili Boga i trwali w Chrystusie. Jeśli naprawdę chrześcijanin może mieć pełnię radości, dlaczego nie mielibyśmy jej posiąść i objawiać światu? (...) AN 95.2
Wkrótce Chrystus przyjdzie w mocy i wielkiej chwale, ale jakże straszną rzeczą byłoby, gdybyśmy nie byli gotowi! Bądźmy gotowi już teraz. Odłącz się od zła i zacznij śpiewać pieśń chwały i radości już tutaj, na ziemi. (...) Niech twoje usta chwalą Boga. (...) Aniołowie chwalą Boga w niebie nieustannie, a tu, na ziemi, śmiertelnicy, dla których Chrystus opuścił niebiański dom i zniósł szyderstwa, zniewagi i śmierć, aby nas podnieść i posadzić wraz z sobą na wyżynach niebios, nie ofiarują Mu pieśni chwały. AN 95.3
Jeśli zasiadasz w niebiańskich miejscach z Chrystusem, nie możesz nie chwalić Boga. Zacznij uczyć się chwalenia Go ustami i śpiewania Mu sercem. Kiedy doznajesz niepowodzeń albo coś złego dzieje się w twoim domu, śpiewaj o niezrównanym pięknie Syna Bożego, a zapewniam cię, że szatan ucieknie od ciebie. Możesz odepchnąć wroga przynoszącego smutek (...) i zobaczyć o wiele wyraźniej miłość i współczucie twojego niebiańskiego Ojca. — The Review and Herald, 5 sierpień 1890. AN 95.4
Ci, którzy zacieśniają więź z Bogiem niebios, nie zostają pozostawieni w przyrodzonej słabości i niemocy ich natury. (...) Świat traci dla nich całą atrakcyjność, gdyż dążą oni do lepszego kraju, do wiecznego świata, w którym życie będzie trwać w nieskończoność. To jest temat ich rozmyślań i rozmów. Słowo Boże staje się dla nich nadzwyczaj cenne. Rozpoznają duchowe sprawy. Radują się z “błogosławionej nadziei i objawienia chwały wielkiego Boga i Zbawiciela naszego, Chrystusa Jezusa”. Tytusa 2,13. Pragną ujrzeć Króla w Jego pięknie, aniołów, którzy nigdy nie upadli, i kraj, w którym nigdy nie więdną kwiaty. — The Review and Herald, 16 wrzesień 1890. AN 95.5