“Gdy będziecie chcieli iść w prawo albo w lewo, twoje uszy usłyszą słowo odzywające się do ciebie z tyłu: To jest droga, którą macie chodzić!” Izajasza 30,21. WM 123.1
Wśród chaosu fałszywych nauk Duch Boży będzie prowadził i strzegł tych, którzy nie opierają się dowodom prawdy. Ucisza on wszelkie głosy, oprócz głosu tego, który jest Prawdą i Życiem. Bóg każdemu człowiekowi daje możliwość słuchania głosu Prawdziwego Pasterza, abyśmy poznali naszego Boga i Zbawiciela. Gdy serce przyjmuje tę prawdę jak cenny skarb, Chrystus zostaje ukształtowany w nas jako nadzieja chwały, a cały niebiański wszechświat woła: Amen, amen! Koniecznie potrzebujemy odradzającej mocy Ducha Świętego. Nie wolno nam polegać na ciele i krwi. WM 123.2
Potrzebujemy boskiego oświecenia. W każdym z nas przejawia się skłonność do polegania na sobie, ale dopóki nie pozwolimy Bogu działać, dopóty nie zrozumiemy, że podporządkowanie się Bogu jest jedynym bezpiecznym kierunkiem postępowania. Jego przekształcająca łaska, działająca w ludzkich sercach, będzie prowadzić do jedności, której wcześniej nawet sobie nie uświadamialiśmy, bowiem wszyscy, którzy przyłączyli się do Chrystusa, będą także pozostawać w zgodzie ze sobą nawzajem. Duch Święty doprowadzi ich do jedności. WM 123.3
“On mnie uwielbi”. Jana 16,14. “A to jest żywot wieczny, aby poznali ciebie, jedynego prawdziwego Boga i Jezusa Chrystusa, którego posłałeś”. Jana 17,3. Duch Święty uwielbia Boga objawiając Jego charakter wierzącemu ludowi, aby stał się On dla nich obiektem najwznioślejszych uczuć i aby Jego charakter został w nich odzwierciedlony WM 123.4
Wyraźnie widzą oni, że w świecie nie ma żadnej rzeczywistej sprawiedliwości, poza sprawiedliwością Bożą, ani żadnej doskonałości, poza tą, która pochodzi od Niego. Gdy Duch Święty został zesłany z wysokości, Kościół napełnił się światłością, której Chrystus jest źródłem. Jego imię było na ustach wszystkich, Jego miłość wypełniała wszystkie serca. Tak samo będzie, gdy anioł mający wielką moc zstąpi z nieba i oświeci całą ziemię swoją chwałą. (...) WM 123.5
Dar Ducha Świętego — bezcenny, wspaniały i obfity — jest dla Kościoła jak ogniowa zapora, której nie przemogą moce piekła. W swej nieskażonej czystości i nienagannej doskonałości Chrystus patrzy na swój lud jako nagrodę za Jego cierpienie, upokorzenie i miłość, a także jako odbicie Jego chwały — On bowiem jest źródłem chwały, która ich oświeca. — The Home Missionary, 1 listopad 1893. WM 123.6