“Przypatrzcie się zatem sobie, bracia, kim jesteście według powołania waszego, że niewielu jest między wami mądrych według ciała, niewielu możnych, niewielu wysokiego rodu”. 1 Koryntian 1,26. WM 155.1
Nie wszyscy mogą robić to samo, ale każdy, kto poddaje się uświęcającemu wpływowi Ducha Świętego, będzie znajdował się pod kontrolą Chrystusa, a poświęconych ludzi Bóg zapewnia, że otrzymają pełne zaopatrzenie. On prowadzi swoje dzieło na różne sposoby i za pośrednictwem różnych ludzi. Nie tylko ci, którzy są najbardziej utalentowani, zajmują najbardziej odpowiedzialne stanowiska i otrzymali wszechstronne wyższe wykształcenie, są potrzebni Panu w Jego dziele ratowania ludzkości. On posługuje się także tymi, którzy mają skromne możliwości. Przy pomocy prostych środków pozyskuje dla prawdy tych, którzy posiadają dobra i ziemię, a ludzie ci będą bardzo pomocni w rozwoju Jego dzieła. Nie zawsze najbardziej utalentowani czynią najwięcej dla Boga. Pan przemawia przez wszystkich, którzy z poświęceniem Mu służą. WM 155.2
Gdy uchwycimy ducha poselstwa, które ma prowadzić ludzi do podjęcia decyzji o wyborze życia wiecznego, wówczas ujrzymy dzieło, o jakim dzisiaj nawet nie marzymy. Gdy duch misyjny ogarnie ludzi, młodych i starszych, wówczas wielu wyjdzie na drogi i między opłotki, zapraszając tych, którzy są szczerego serca, by weszli na ucztę weselną. WM 155.3
Niechaj ci, którzy pracują dla ratowania bliźnich, pamiętają, że są zobowiązani do współpracy z Chrystusem, do przestrzegania Jego wskazań i reagowania na Jego kierownictwo. Każdego dnia mają prosić o moc z wysokości i otrzymywać ją. Mają stale myśleć o miłości Zbawiciela, skuteczności, którą im zapewnia, a także o Jego czujności i wrażliwości. Mają patrzeć na Niego jako na pasterza i opiekuna ich dusz. Wówczas będzie im dane wsparcie niebiańskich aniołów. Chrystus będzie ich radością i koroną chwały. Ich serca będą pod wpływem Ducha Świętego. Będą iść naprzód, pełni świętej gorliwości, a ich wysiłkom będzie towarzyszyć moc proporcjonalna do znaczenia poselstwa, które zwiastują. — The Review and Herald, 27 październik 1910. WM 155.4