Hvers vegna erum við svona áhugalítil, svona eigingjörn, svona upptekin við tímanleg áhugamál? Eru áhugaefni okkar aðskilin frá Jesú? Er sannleikurinn orðinn of stingandi, of náinn þegar við heimfærum hann upp á okkur sjálf; og höfum við, eins og lærisveinar Krists sem móðguðust, snúið aftur til hinna veiku og fátæklegu vætta? Við eyðum peningum í eigingjörnum tilgangi og fullnægjum okkar eigin löngunum, meðan sálir deyja án þekkingar á Jesú og sannleikanum. Hve lengi á þetta að halda áfram? RR 32.2