Dawid nigdy nie był godzien większego podziwu, niż w godzinach nieszczęść. Nigdy ten Boży cedr nie był bardziej wielkim, niż w czasie zmagań z nawałnicą pokus. Był mężem o gwałtownym temperamencie, zdolnym do popadnięcia w największą złość. Szybko oceniał przypisywane mu niezasłużone zło. Napomnienie, o jakim nam mówi, skruszyło jego serce. Nie było by zaskoczeniem, gdyby ogarnięty furią, dał upust swoim uczuciom nieopanowanej złości, wybuchając gwałtowną wściekłością i chęcią zemsty. Jednak nie nastąpiło nic takiego, czego w zasadzie należało się spodziewać ze strony człowieka o takim charakterze. Ze złamanym sercem, ogromnie zasmucony, ale bez narzekania, odwrócił się od swojej chwały, a także od swojego przestępstwa i podjął ucieczkę, aby ratować swoje życie. — Letter 6, 1880. BK 141.2