Dawid często tryumfował w Bogu, a mimo to, często zastanawiał się nad swoją niegodnością i grzesznością. Jego sumienie nie było uśpione, ani martwe. Wręcz wykrzyknął: “I grzech mój zawsze jest przede mną.” Nie łudził samego siebie, że grzech jest sprawą, z którą nie ma nic do czynienia i że on go nie dotyczy. Zobaczywszy głębię fałszu w swoim sercu, poczuł do siebie tak głęboką odrazę, że zaczął modlić się, by Bóg dzięki Swojej mocy powstrzymał go od grzechu pewności siebie i oczyścił od skrytych występków. BK 142.6
Jest dla nas niebezpieczne zamykanie oczu i zatwardzenie sumienia, byśmy nie widzieli lub nie uświadamiali sobie naszych grzechów. Musimy przyjąć polecenie, jakie otrzymaliśmy odnośnie tego znienawidzonego charakteru grzechu, po to, byśmy mogli okazać skruchę i wyznać nasze grzechy. — Letter 71, 1893. BK 142.7