Niech każda dusza, uważająca się za syna lub córkę Bożą zbada sama siebie w świetle nieba; niech uważa na nieczystość ust, które czynią ją “niegodnym”. One są także ośrodkiem łączności. [Cyt. Mateusza 22,34-35.] Oby ze skarbca serca nigdy nie wypowiadała słowa okrywające hańbą Boga i zniechęcające tych, którzy ją otaczają, ale niech używa swoich ust ku chwale Bożej, ukształtowanych przez Niego w tym celu. Gdy zostanie przyłożony oczyszczający węglik z płonącego ołtarza, wówczas sumienie zostanie oczyszczone od martwych uczynków po to, aby służyć żywemu Bogu; a kiedy tematem rozważań będzie miłość Jezusa, słowa wychodzące z ludzkich ust będą przepełnione chwałą i dziękczynieniem dla Boga i Baranka. BK 173.2
Ileż słów wypowiadanych jest lekkomyślnie i głupio, w żartach i dowcipach! Nie byłoby tak, gdyby wyznawcy Chrystusa uświadomili sobie prawdę słów: “Z każdego nieużytecznego słowa, które ludzie wyrzekną, zdadzą sprawę w dzień sądu. Albowiem na podstawie słów twoich będziesz usprawiedliwiony i na podstawie słów twoich będziesz potępiony.” BK 173.3
Ostre i nieprzyjemne słowa, słowa potępiania i krytyki dzieła Bożego i Jego posłów, często są wypowiadane przez tych, którzy twierdzą, że są dziećmi Bożymi. Gdy te nieostrożne dusze dostrzegą szlachetność Bożego charakteru, wówczas nie będą włączały własnego ducha i przymiotów, do Jego służby. Gdy przez wiarę będziemy wpatrywali się w świątynię i uświadomimy sobie rzeczywistość ważności i świętości dokonywanego tam dzieła, wówczas wszelkie samolubstwo zostanie przez nas odrzucone. Wówczas grzech okaże się takim jakim jest — przestępstwem świętego Zakonu Bożego, a pojednanie zostanie lepiej zrozumiane. Dzięki żywej, aktywnej wierze, zobaczymy, że jeśli człowiek posiądzie jakiekolwiek wartościowe cechy, może je posiąść wyłącznie w Jezusie Chrystusie, Zbawicielu świata. — The Review and Herald, 22 grudnia 1896. BK 173.4