Proroctwo przepowiada, że Jezus pojawi się jak latorośl w suchej ziemi. Izajasz pisze: “Nie miał postawy ani urody, które by pociągały nasze oczy, i nie był to wygląd, który by nam się mógł podobać Wzgardzony był i opuszczony przez ludzi, mąż boleści, doświadczany w cierpieniu jak ten, przed którym zakrywa się twarz, wzgardzony tak, że nie zważaliśmy na niego.” Rozdział ten powinien być studiowany. Pokazuje bowiem Jezusa, jako Baranka Bożego. Ci, którzy się pysznią i wywyższają, których dusze wypełnia próżność, powinni spoglądać na ten obraz Odkupiciela i samych siebie ukorzyć w proch. Cały ten rozdział powinien być dobrze zapamiętany. Jego wpływ urzeka i uczy pokory duszę, zanieczyszczoną grzechem i wywyższoną samouwielbieniem. BK 181.1
Pomyślcie o upokorzeniu się Jezusa. Wziął na siebie upadłą, cierpiącą naturę człowieka, upodloną i zanieczyszczoną grzechem. Wziął nasze troski, poniósł nasz smutek i hańbę. Wycierpiał wszystkie pokusy na jakie narażony jest człowiek. Połączył Boskość z człowieczeństwem; Boski duch zamieszkał w świątyni ciała. Zjednoczył sam siebie ze świątynią. “Słowo ciałem się stało i mieszkało między nami” i tak czyniąc, mógł się zjednoczyć z grzesznymi, cierpiącymi synami i córkami Adama. — The Youth's Instructor, 20 grudnia 1900. BK 181.2