Dożyliśmy czasu, w którym święte dzieło Boże jest przedstawione przez stopy posągu, w którym żelazo jest połączone z bagnistą gliną. Bóg posiada lud, wybrany lud, którego zdolność rozpoznawania musi być uświęcona, któremu nie wolno stać się nie uświęconym przez poleganie na fundamencie z drewna, słomy i ścierniska. Każda dusza posłuszna przykazaniom Bożym zobaczy, że wyróżniającą cechą naszej wiary jest Sabat, siódmy dzień tygodnia. Jeśli rządy uszanowałyby Sabat tak, jak nakazał Bóg, wówczas byłyby pod mocą Bożą i stanęłyby w obronie wiary “raz świętym podanej”. Jednak mężowie stanu będą wywyższać fałszywy sabat, a swoją religijną wiarę połączą z przestrzeganiem papieskiego potomka, wynosząc go ponad Sabat, który Pan uświęcił i pobłogosławił, ustanawiając go dla człowieka jako święty znak między Sobą i Swoim ludem na tysięczne pokolenia. Połączenie mocy kościoła i mocy państwa jest przedstawione przez żelazo i glinę. To zjednoczenie pozbawia kościoły wszelkiej mocy. Owe udzielenie kościołowi siły państwa wywoła złe następstwa. Ludzie prawie że już przekroczyli granicę Bożej cierpliwości. Poświęcili swe siły dla polityki i połączyli się z papiestwem. Ale nadejdzie czas, w którym Bóg ukarze tych, którzy unieważnili Jego Zakon, a efekty ich złej pracy obrócą się przeciwko nim. — Manuscript 63, 1899. BK 205.5