Najsilniejszym ze wszystkich motywów w życiu Daniela, było pragnienie uwielbienia Boga. Uświadamiał sobie, że znajdując się w obecności wpływowych łudzi, zaniedbanie w zapoznaniu ich z Bogiem, jako źródłem jego mądrości, uczyniłoby go niewiernym sługą. A jego stałe uznawanie Boga niebios ponad królów, książąt i mężów stanu, w najmniejszym stopniu nie umniejszało jego wpływu. Król Nebukadnesar, przed którym Daniel tak często wywyższał imię Boże, w końcu całkowicie się nawrócił i nauczył się “chwalić, wywyższać i wysławiać Króla Niebios.” — The Review and Herald, 11 stycznia 1906. BK 207.4
Król siedzący na babilońskim tronie został świadkiem Bożym, dając z wdzięcznego serca zdecydowane i wymowne świadectwo, bowiem stał się uczestnikiem łaski, miłosierdzia, sprawiedliwości i pokoju boskiej natury. — The Youth's Instructor, 13 grudnia 1904. BK 207.5