Wraz z przyjęciem wielkich Prawd, którymi zostaliśmy zaszczyceni, powinniśmy być w mocy Ducha Świętego żywymi kanałami światła. Mamy zbliżać się do Tronu Łaski i zważając na tęczę obietnicy, uklęknąć ze skruszonym sercem, by z duchowym gwałtem — przynoszącym jedynie sukces — dążyć do Królestwa Niebios. To ma być walka, jaką toczył Jakub. I tylko wówczas nasze poselstwo stanie się mocą Bożą ku zbawieniu. Nasze prośby mają by przepełnione żarliwością, wypływać z naszej wielkiej potrzeby, a wówczas nie zostaną odrzucone. Prawda ma być wyrażana życiem i charakterem oraz ustami dotkniętymi rozżarzonym węglikiem z Bożego ołtarza. Gdy stanie się to u nas rzeczywistością, wówczas podniesiemy się od naszego nędznego, marnego “ja”, które tak długo pielęgnowaliśmy, a nasze serca opróżnimy od zżerającej nas mocy samolubstwa i zostaniemy napełnieni uwielbieniem i wdzięcznością wobec Boga. Będziemy uwielbiać Pana, Boga wszelkiej łaski, który uwielbił Chrystusa. On natomiast objawi Swoją moc przez nas, uczyniwszy nas ostrym sierpem na polu żniw. — The Review and Herald, 14 lutego 1899. BK 241.6