W swoim zesłaniu do Egiptu, Józef widział największe nieszczęście, jakie mogło go spotkać. Jednak w tym wszystkim czuł konieczność całkowitego polegania na Bogu i to w stopniu, w jakim nigdy nie wykazałby się, będąc pod miłościwą opieką ojca. Józef wziął ze sobą Boga do Egiptu i mimo opłakanego położenia, dawał temu wyraz przez swoje radosne zachowanie się. Tak, jak obecność arki Bożej przynosiła Izraelowi pokój i dobrobyt, tak ten miłujący i bojący się Boga młodzieniec, przyniósł błogosławieństwo dla Egiptu. To było tak bardzo rzucające się w oczy, że Potyfar, u którego służył Józef, wszystkie błogosławieństwa przypisał zakupionemu niewolnikowi, traktując go raczej jako syna aniżeli sługę. Bożym pragnieniem jest, by ci, którzy miłują Jego Imię i szanują Go, także cieszyli się szacunkiem i żeby chwała, którą oddają Bogu, emanowała z nich. — The Youth's Instructor, 11 marca 1897. BK 27.2