W Damaszku owa nowa wiara wniosła świeżość życia i energię. Tam musiało rozpocząć się dzieło prześladowania, a do tego działa został wybrany Saul. — The Youth's Instructor, 15 listopada 1900. BK 326.2
Saul był bardzo energiczny i gorliwy w tępieniu “błędnej” wiary poprzez prześladowanie świętych Bożych, doprowadzając do ich aresztowania i wydawania na śmierć. Chociaż sam nikogo nie mordował, miał głos przy podejmowaniu takich decyzji i gorliwie je popierał. Szukał i przekazywał wierzących w Ewangelię, w ręce katów. W odniesieniu do swojej gorliwości, Paweł mówi sam o sobie: “nader wściekle przeciwko nim postępując” (wg BG). “Drogę Pańską prześladowałem aż na śmierć, wiążąc i przekazując do więzień zarówno mężczyzn jak i kobiety.” BK 326.3
“Saul, dysząc jeszcze groźbą i chęcią mordu przeciwko uczniom Pańskim” nie poszedł do niskich, niewykształconych klas ale do najwyższych autorytetów religijnego świata, do ludzi, którzy mieli swój udział w zabiciu Chrystusa, do tych, którzy posiadali ducha i poglądy Kajfasza i jego kliki. Saul myślał, że jeżeli ci wielcy ludzie, będą mieli zdecydowanych, religijnych pomocników, z pewnością będą mogli usunąć tę małą garstkę niesfornych i fanatycznych ludzi. Dlatego Saul zwrócił się do arcykapłana “i prosił go o listy do synagog w Damaszku, aby mógł, jeśliby znalazł jakich zwolenników drogi Pańskiej, zarówno mężczyzn jak i kobiety, uwięzić ich i przyprowadzić do Jerozolimy.” Chrystus pozwolił na to i bardzo wielu oddało życie za swoją wiarę w Niego. BK 326.4
Paweł szczerze myślał, że prześladował słabą, prostacką, fanatyczną sektę. Nie uświadamiał sobie, że to on był zwiedziony i oszukany i że nieświadomie kroczył pod sztandarem księcia ciemności. — Manuscript 142, 1897. BK 326.5