Chrystus poniósł przekleństwo Zakonu, wycierpiał jego karę, ukończył plan, dzięki któremu człowiek został postawiony tam, gdzie mógł zachować Zakon Boży i mógł być przyjęty dzięki zasługom Odkupiciela. Właśnie dzięki tej Jego ofierze, chwała promieniowała na Zakon. Tak więc chwałę tego, co nie miało ustać — Bożego Zakonu dziesięciu przykazań, Jego wzorca sprawiedliwości — wyraźnie ujrzeli wszyscy ci, którzy zobaczyli koniec tego, co ustało [zakonu ceremonialnego]. BK 372.3
“A my wszyscy, odbijamy, jak w zwierciadle, na twarzach naszych nie przykrytych zasłoną, chwałę Pańską; i przemieniamy się w ten sam obraz, coraz to wspanialszy; a to jest dziełem Pana — Ducha.” Chrystus jest obrońcą grzesznika. Ci, którzy przyjmą Jego Ewangelię, ujrzą Go z odkrytym obliczem. Widzą bowiem powiązanie Jego misji z Zakonem i uznają Bożą mądrość i chwałę, jaką objawił Zbawiciel. Chwała Chrystusa jest objawiona w Zakonie, który jest kopią Jego charakteru, a Jego skuteczna przemiana jest odczuwana przez człowieka tak długo, aż zostaje uformowany w Jego obraz. Człowiek staje się uczestnikiem Bożej natury i coraz więcej i więcej wzrasta w podobieństwie do swego Zbawiciela, krocząc krok po kroku według woli Bożej, aż osiągnie doskonałość. BK 372.4
Zakon i Ewangelia są w doskonałej harmonii. Jedno podtrzymuje drugie. W całym swoim majestacie, Zakon staje wobec sumienia, powodując, że grzesznik zdaje sobie sprawę z tego, że potrzebuje Chrystusa jako przebłagania za grzechy. Ewangelia uznaje moc i niezmienność Zakonu. Ap. Paweł mówi: “Przecież nie poznałbym grzechu, gdyby nie Zakon.” Uświadomienie sobie swojego grzechu, o którym przekonuje Zakon, doprowadza grzesznika do Zbawiciela. Wtedy, dla własnej potrzeby, człowiek może przedstawić potężne argumenty dostarczone przez krzyż Golgoty. Może domagać się sprawiedliwości Chrystusa; jest ona przypisana każdemu skruszonemu grzesznikowi. — The Review and Herald, 22 kwietnia 1902. BK 372.5