Chrystus był bez grzechu, w przeciwnym razie Jego życie w ludzkim ciele i Jego śmierć na krzyżu nie miałyby większej wartości w udzieleniu łaski grzesznikowi. Byłaby to ta sama śmierć jak jakiegokolwiek innego człowieka. Przez przyjęcie na Siebie ludzkości, życie to zjednoczyło się z Boskością. W tym właśnie stanie mógł poświęcić Swoje życie zarówno jako kapłan i jako ofiara. W samym Sobie posiadł moc złożenia tego życia i ponownego przyjęcia go. On będąc nieskazitelnym, ofiarował Siebie Bogu. Pojednanie Chrystusa zapieczętowało na wieki Wieczne Przymierze Łaski. Było ono wypełnieniem wszelkich warunków, od których uzależniał Bóg udzielenie łaski ludzkiej rodzinie. W ten sposób została usunięta każda bariera, która odgradzała swobodne stosowanie łaski, miłosierdzia, pokoju i miłości wobec nawet najbardziej winnego członka rodziny Adama. — Manuscript 92, 1899. BK 438.9
Absolutna wystarczalność Chrystusa jest nam zademonstrowana przez to, że On poniósł grzechy całego świata. On zajął podwójne stanowisko: jako Ofiarujący i jako Ofiara — jako Kapłan i jako [zabita] Ofiara. On był święty, niewinny, nieskalany i odłączony od grzeszników. “Nadchodzi bowiem władca świata” a On oświadcza — “ale nie ma on nic do mnie”. On był Barankiem bez plamy i jakiejkolwiek skazy. — Letter 192, 1906. BK 439.1