“A to wszystko ... jest napisane ku przestrodze dla nas, którzy znaleźliśmy się u kresu wieków”. 1 Koryntian 10,11. Ostrzeżenie to brzmi w tych wersetach aż do naszych czasów: S8 115.1
“Patrzcież, bracia! by snać nie było w którym z was serce złe i niewierne,
które by odstępowało od Boga żywego!
Ale napominajcie jedni drugich na każdy dzień,
póki się dziś nazywa, aby kto z was nie był zatwardzony oszukaniem grzechu.
Albowiem staliśmy się uczestnikami Chrystusa,
jeźliże tylko początek tego gruntu aż do końca stateczny zachowamy.
Przetoż nie zatwardzajcie serc waszych jako w onym rozdrażnieniu.
Albowiem niektórzy usłyszawszy rozdrażnili Pana,
ale nie wszyscy, którzy byli wyszli z Egiptu przez Mojżesza”. Hebrajczyków 3,12-16. S8 115.2
Czyż my, którzy żyjemy u kresu wieków, nie możemy sobie zdać sprawy z wagi słów apostoła: “Patrzcie bracia! by snać nie było w którym z was serce złe i niewierne, które by odstępowało od Boga żywego”. Wiersz 12. S8 115.3
To właśnie na nas świeci skupione światło minionych wieków. Zapis zapomnienia Izraelczyków został zachowany dla naszego oświecenia. W obecnym wieku Bóg wyciągnął rękę aby wybrać sobie lud z każdego narodu, plemienia i języka. W ruchu adwentowym pracował On ciężko dla swojego dziedzictwa jak dla Izraelitów przy wyprowadzeniu ich z Egiptu. Podczas wielkiego rozczarowania z 1844 roku wiara Jego ludu została sprawdzona tak jak wiara Hebrajczyków nad Morzem Czerwonym. Gdyby Adwentyści we wczesnych czasach wciąż ufali wiodącej Ręce, która była z nimi w przeszłości, ujrzeliby zbawienie Boże. Gdyby wszyscy, którzy pracowali w jedności w 1844 roku otrzymali poselstwo trzeciego anioła i głosili je w mocy Ducha Świętego, Pan współpracowałby potężnie z ich wysiłkami. Na świat wylałby się potok światła. Wiele lat wcześniej mieszkańcy ziemi zostaliby ostrzeżeni, dzieło ogłoszenia ewangelii zakończone a Chrystus byłby przyszedł dla odkupienia swojego ludu. S8 115.4