Ci, którzy oddali swoje życie na służbę jaką wykonywał Chrystus, wiedzą co to jest prawdziwe szczęście. Ich interesy i modlitwy wybiegają daleko naprzód poza nich samych, starając się pomagać innym sami wzrastają. Zapoznają się z najbardziej dalekosiężnymi planami angażując się w nie. I czyż mogą nie wzrastać znajdując się w strumieniach światłości Bożej i Jego błogosławieństw? Takie dusze otrzymują mądrość z nieba. Coraz ściślej łączą się z Chrystusem i Jego planami. Stagnacja duchowa nie ma w nich żadnych możliwości rozwoju. Ofiarujemy całą swą uwagę dla wzniosłych i świętych celów przez co też podbijamy w niewolę samolubstwo, ambicję i miłość samego siebie. S9 42.2