Samopoświęcenie jest podstawowym kluczem nauk Chrystusa. Często się o tym mówi, ba, wprost się przekazuje że Bóg widzi, że nie ma żadnej innej drogi do zachowania człowieka jak wyrzucenie ze swego serca egoizmu, w przeciwnym wypadku człowiek całkowicie przepadnie. S9 49.1
Zbawiciel stał się biednym abyśmy mogli być uczestnikami “nader zacnej chwały, która wieczną wagę nam sprawuje”. 2 Koryntian 4,17. Musimy się w praktyczny sposób uczyć samozaparcia, które prowadziło Go do oddania siebie na śmierć i to krzyżową. I tym umożliwił ludzkości osiągniecie żywota wiecznego. Wszystkimi swoimi środkami musimy się starać abyśmy dopięli celu Tego, który jest “Alfą i Omegą” a także wszystkich dążeń chrześcijan. S9 49.2
Jest to naszą powinnością dać do skarbca Pańskiego wszystkie środki, które możemy zaoszczędzić. Nieopracowane tereny, które potrzebują środków, wołają o pomoc, z wielu krajów możemy słyszeć wołanie: “Przyjdźcie i pomóżcie nam”. Członkowie naszych zborów powinni być do głębi zainteresowani sprawami krajowej i zagranicznej ewangelizacji. Staliby się odbiorcami wielkich błogosławieństw gdyby pracowali w samozaparciu żeby zatknąć sztandar prawdy na nowych terenach. Pieniądze zainwestowane w tą pracę przyniosą wiele zysku. Nowo nawróceni ciesząc się światłem Słowa Bożego poświęcają swoje środki żeby światło prawdy mogło być zaniesione innym. S9 49.3