Usa ka butang dili katiawan ang pagpanikas sa mga kabtangan sa Ginoo, pagginawi sa pagpangawat sa Dios; kay sa paghimo niini ang mga pagsabut mahimong yabag ug ang kasingkasing mahimong tig-a. Daw unsa ka mala ang kasinatian tinuhoanan, daw unsa ka dulom ang pagsabut, sa usa nga wala mahigugma sa Dios uban sa kaputli, dili hinakug nga gugma, ug tungod niana mapakyas sa paghigugma sa iyang isigkatawo maingon man sa iyang kaugalingon. . . . TP 95.2
Ang katapusang dakung adlaw magapadayag kanila ug sa tibuok uniberso kon unsa unta nga kaayohan ang nahimo, kon sila pa unta wala mingsunod sa ilang hinakug nga mga hilig, ug sa ingon niana nakakawat sa Dios sa mga ikapulo ug mga halad. Sila unta nakabutang sa ilang bahandi sa bangko sa langit, ug gitipigan sa mga puntil nga dili madunot; apan inay mohimo niini, ila kining gigamit alang sa ilang kaugalingon ug sa ilang mga anak, daw nagabati sa kahadlok nga ang Ginoo mokuha sa bisan unsa sa ilang salapi ug sa ilang kabuyoan, ug sa ingon niana ilang ihibalag ang walay katapusang pagka-wala. Himo-a sila nga mamalandong sa sangputanan sa pagpugong gikan sa Dios. Ang tapulan nga ulipon, nga wala magabutang sa salapi sa Ginoo sa pagpahulam, mawad-an sa walay katapusang mga panulondon sa ginharian sa himaya. R. & H., Jan. 22, 1895. TP 96.1
Ang pagpanikas sa Dios maoy labing daku nga krimen nga ang tawo masad-an; apan bisan pa niini kini maoy labing lalum ug malukopon nga sala. R. & H., Oct. 13, 1896. TP 96.2