در این زمان توما حاضر نبود. او حاضر نبود تا فروتنانه گزارش حواریون را بپذیرد، بلکه با قاطعیت و اطمینان به خود اظهار داشت که او باور نخواهد کرد مگر این که انگشتان خود را در آثار میخ ها و پهلویش بگذارد که نیزه در آن فرو رفته بود. او با این گفتار کمبود اطمینان به برادران خویش را نشان داد. اگر همه شواهد مشابه را مطالبه کنند، حال هیچ کس عیسی را نخواهد پذیرفت و قیام وی را از مردگان باور نخواهد کرد. ولی این اراده خدا بود که گزارش حواریون توسط کسانی که نتوانسته بودند منجی قیام کرده را ببینند و یا سخن او را بشنوند. DR 208.2
خداوند از ناباوری توما خشنود نشد. وقتی که عیسی دوباره حواریون خویش را ملاقات نمود، توما با آنان بود؛ و هنگامی که عیسی را مشاهده کرد، باور نمود. ولی او تصریح کرده بود که او بدون لمس کردن، مضاف بر دیدن راضی نخواهد بود و عیسی به او شواهدی را که خواسته بود ارائه کرد. توما بانگ بر آورد، « ای خداوند من و ای خدای من. عیسی گفت، ای توما، بعد از دیدنم ایمان آوردی؟ خوشابحال آنانی که ندیده ایمان آورند » )یوحنا ۲۰ : ۲ و ۲۹ (. ۸ DR 208.3