“Leið oss ekki í freistni, heldur frelsa oss frá illu”.

Freisting er ginning til syndar, og hún er ekki komin frá Guði, heldur frá Satan og hinu vonda í vorum eigin hjörtum. Guð getur eigi orðið fyrir freistingu af hinu illa, enda freistar hann sjálfur einskis manns”. Jak. 1, 13.FRN 144.2

Satan leitast við að leiða oss í freistni, svo að hið illa í lunderni voru verði opinbert mönnum og englum, þannig að hann geti krafist vor sem sinnar eignar. Í líkingar-spádómnum hjá Sakaría, sjer maður Satan standa til hægri handar engli Drottins og ákæra Jósúa æðsta prest, er var í óhreinum klæðum, og rísa gegn því verki, sem engill Drottins vill gjöra fyrir Jósúa. Þetta sýnir þá stefnu, sem Satan tekur gagnvart sjerhverri sálu, sem Kristur leitast við að draga til sín. Óvinurinn kemur oss til að syndga, og síðan ákærir hann oss fyrir Guði og englunum sem óverðuga Guðs kærleika. En “Drottinn mælti til Satans: Drottinn ávíti þig, Satan! Drottinn, sem útvalið hefir Jerusalem, ávíti þig. Er ekki þessi eins og brandur úr báli dreginn?” Og til Jósúa mælti hann: “Sjá, jeg hefi burtnumið misgjörð þína frá þjer og læt nú færa þig í skrúðklæði”.FRN 144.3

Í sínum mikla kærleika leitast Guð við að þroska dygðir Heilags anda í oss. Hann leyfir að hindranir, ofsóknir og erfiðleikar mæti oss, ekki sem bölvun, heldur sem hin mesta blessun í lífi voru. Sjerhver freisting, sem vjer stöndum gegn, sjerhver raun, sem vjer berum með þolinmæði, lætur oss fá nýtt að reyna og eykur lundernisþroska vorn. Sú sál, sem fyrir Guðs kraft stendur gegn freistingu, sýnir það mönnum og englum, að náð Krists nægir í öllum kringumstæðum.FRN 145.1

En þótt vjer eigum ekki að láta raunirnar skelfa oss, hversu þungar sem þær kunna að vera, þá eigum vjer þó að biðja Guð þess, að hann leyfi oss ekki að fara þangað, sem hinar illu fýsnir hjarta vors munu leiða oss afvega. Með því að senda upp í hæðirnar þessa bæn, sem Kristur hefir gefið oss, felum vjer oss á vald leiðsögn Guðs og biðjum hann að leiða oss á öruggar leiðir. Vjer getum ekki sent þessa bæn upp í hæðirnar í fullri alvöru og um leið valið að ganga vora eigin leið. Vjer munum bíða eftir því, að hann leiði oss, og vjer munum heyra röddu hans, er hann segir: “Hjer er vegurinn! Farið hann!” Jes. 30, 21.FRN 145.2

Vjer getum ekki hættulaust numið staðar til þess að yfirvega þann hagnað, sem maður kynni að hafa af því að fara eftir því, sem Satan blæs oss í brjóst. Synd er smán og óhamingja sjerhverjum, sem gefur sig við henni; en syndin blindar augun og er ginnandi í eðli sínu, og hún mun lokka oss með því að sýna oss það, sem er glæsilegt og gengur í augun. Ef vjer hættum oss inn á afskiftasvið Satans, þá höfum vjer ekkert loforð um vernd fyrir yfirráðum hans. Að svo miklu leyti sem í voru valdi stendur, eigum vjer að loka öllum dyrum, sem freistarinn getur komið inn um og á þann hátt náð til vor.FRN 146.1

Bænin: “Leið þú oss ekki í freistni”, er í sjálfu sjer loforð. Ef vjer felum oss Guði, þá höfum vjer fullvissu um að “Guð er trúr, sem ekki mun leyfa að þjer freistist yfir megn fram, heldur mun hann ásamt freistingunni einnig sjá um, að þjer komist út úr henni og fáið staðist”. 1. Kor. 10, 13.FRN 146.2

Eina vörnin gegn hinu illa er sú, að Kristur búi í hjartanu fyrir trúna á rjettlæti hans. Að freistingar hafa vald yfir oss, kemur af því, að í hjörtum vorum er sjálfselska. En þegar vjer íhugum hinn mikla kærleika Guðs, þá kemur sjálfselskan oss fyrir sjónir eins ljót og viðurstyggileg og hún er, og oss langar til að sálin megi losna við hana. Þegar Heilagur andi helgar Krist í huga vorum, þá mýkjast hjörtu vor og breytast þannig, að freistingarnar missa mátt sinn, og náð Krists gjörbreytir lunderninu.FRN 146.3

Kristur sleppir aldrei hendinni af þeim, sem hann gaf líf sitt út fyrir. Maðurinn getur yfirgefið hann og yfirbugast af freistingu; en Kristur getur aldrei yfirgefið þann, sem hann hefir keypt með lífi sínu. Ef unt væri að opna hin andlegu augu vor, þá mundum vjer sjá þjáðar sálir, sem mæðast undir byrði harma og synda, þunga hlaðnar eins og vagn undir æki, að því komnar að gefast upp í ráðaleysi. Vjer mundum geta sjeð engla, er nraða sjer til hjálpar þessum freistuðu sálum, er virðast standa á barmi glötunarinnar. Englar frá himnum þröngva hópum vonskunnar, er umkringja þessar sálir, til að hörfa undan, og hjálpa þeim sem fyrir freistingu verða til að stíga fótum sínum á hinn fasta grundvöll. Bardagi sá, sem stendur milli þessara tveggja afla, er jafnmikill raunveruleiki og stríð þau, sem háð eru af jarðneskum herflokkum, og úrslit hinnar andlegu baráttu gjöra út um hin eilífu örlög sálna.FRN 146.4

Til vor eins og til Pjeturs eru þessi orð töluð: “Satan krafðist yðar, til að sælda yður eins og hveiti; en jeg hefi beðið fyrir þjer, til þess að trú þín þrjóti ekki”. Lúk. 22, 31. 32. Þökk sje Guði, vjer erum ekki látnir eiga oss, ekki látnir afskiftalausir! Hann, sem elskaði heiminn svo heitt, “að hann gaf son sinn eingetinn, til þess, að hver, sem á hann trúir, glatist ekki, heldur hafi eilíft líf” (Jóh. 3, 16), mun ekki yfirgefa oss í bardaganum við andstæðing Guðs og manna. “Sjá”, segir hann, “jeg hefi gefið yður vald til að stíga ofan á höggorma og sporðdreka, og yfir öllu óvinarins veldi, og ekkert skal yður minsta mein gjöra”. Lúk. 10, 19.FRN 147.1

Lifðu lífi þínu í samfjelagi við hinn lifandi Krist, þá mun hann halda þjer fast með hendi, sem aldrei sleppir tökum sínum. Þektu kærleikann, sem Guð hefir á oss, og trúðu honum, þá er þjer óhætt. Þessi kærleikur er borg, sem býður öllum árásum Satans byrginn. “Nafn Drottins er sterkur turn; þangað hleypur hinn rjettláti og er þar óhultur”. Orðskv. 18, 10.FRN 147.2