Duch ofiarności

Plan zbawienia opiera się na ofierze tak ogromnej i niepojętej, że trudno to wyrazić słowami. Zamiast posłać na ten upadły świat aniołów, a samemu pozostać w bezpiecznym niebie, Chrystus sam przyszedł na ziemię i wziął na siebie hańbę rodzaju ludzkiego. Stał się mężem boleści, doświadczonym w cierpieniu; wziął na siebie nasze choroby i nosił nasze słabości. Brak samozaparcia u swoich naśladowców jest uważany przez Boga jako zaparcie się Chrystusa. Ci, którzy twierdzą, że są jedno z Chrystusem, a jednocześnie pobłażają swoim egoistycznym pragnieniom, wydając pieniądze na ekstrawaganckie stroje, meble i jedzenie, są chrześcijanami tylko z imienia. Aby być chrześcijaninem, trzeba się stać podobnym do Chrystusa.RS 35.2

Jakże trafne są tu słowa apostoła: “Gdyż wszyscy oni szukają swego, a nie tego, co należy do Jezusa Chrystusa”. Wielu chrześcijan nie postępuje stosownie do imienia, od którego się nazywają. Postępują tak, jakby nigdy nie słyszeli o planie odkupienia, który został dokonany ogromnym kosztem. Celem ich jest zdobycie sławy w tym świecie; przyjmują formy i ceremonie tego świata, i żyją po to, by dogadzać sobie. Dążą do realizacji własnych celów z taką samą gorliwością, z jaką czyni to świat, i w ten sposób nie dąją z siebie nic, by pomóc w budowaniu królestwa Bożego (...).RS 35.3

Dzieło Boże, które powinno rozwijać się dziesięć razy szybciej niż obecnie, jest wstrzymywane, tak jak nadejście wiosny lodowatym powiewem zimy. Dzieje się tak, ponieważ niektórzy z tych, co uważają się za wyznawców Boga, zatrzymują dla siebie środki, które powinny być poświęcone Jego służbie. Ponieważ pełna poświęcenia miłość Chrystusa nie została wpleciona w ich codzienne życie, Kościół jest słaby, choć powinien być silny. Z winy swoich wyznawców Kościół zgasił swoje światło i pozbawił miliony ludzi ewangelii Chrystusa (...).RS 36.1

Jakże ci, którym Chrystus poświęcił tak wiele, mogą wciąż wykorzystywać Jego dary w tak egoistyczny sposób? Jego miłość i ofiarność nie dają się z niczym porównać; a gdy ta miłość staje się udziałem Jego naśladowców, wówczas podporządkują swoje pragnienia woli Odkupiciela. Przyłączą się do budowania królestwa Chrystusa. Poświęcą siebie i swoje dobra Jemu i Jego sprawie.RS 36.2

Tego właśnie oczekuje Jezus od swoich naśladowców. Nikt, kto ma przed oczami zbawienie dusz, nie będzie uważał za stracone środki, które poświęci temu dziełu kosztem wyrzeczenia się siebie. To musi być osobiste dzieło. Wszystko, co możemy ofiarować, Pan przyjmie do swojej skarbnicy i wykorzysta do zwiastowania prawdy, aby poselstwo o Jego bliskim przyjściu oraz wymagania Jego prawa zostały ogłoszone na całym świecie. Do tej pracy muszą się udać misjonarze.RS 36.3

Miłość Jezusa, panująca w duszy, objawi się w słowach i czynach. Królestwo Chrystusa stanie się najważniejszym celem. Własne pragnienia zostaną złożone na ołtarzu Bożym. Każdy, kto jest naprawdę związany z Chrystusem, będzie czuł tę samą miłość do dusz, która sprawiła, że Syn Boży opuścił swój królewski tron, swoje wysokie stanowisko, i dla naszego dobra stał się ubogim, aby przez swoje ubóstwo uczynić nas bogatymi. — The Review and Herald, 13 październik 1896.RS 36.4