Rozdział 17 — Poselstwo Malachiasza

Ostrzeżenie i obietnica Pańska przekazane są w dobitnych słowach w Księdze Malachiasza 3,8: “Czy człowiek może oszukiwać Boga? Bo wy mnie oszukujecie! Lecz wy pytacie: W czym cię oszukaliśmy?” Pan odpowiada: “W dziesięcinach i daninach. Jesteście obłożeni klątwą, ponieważ mnie oszukujecie, wy, cały naród”.RS 52.5

Pan niebios wzywa tych, których obdarzył nieprzebranymi błogosławieństwami, by Go poddali próbie. “Przynieście całą dziesięcinę do spichlerza, aby był zapas w moim domu, i w ten sposób wystawcie mnie na próbę! — mówi Pan Zastępów — czy wam nie otworzę okien niebieskich i nie wyleję na was błogosławieństwa ponad miarę”.RS 53.1

To poselstwo w najmniejszym stopniu nie straciło na znaczeniu. Jest zawsze tak samo aktualne i ważne, bowiem nieustannie napływają do nas Boże dary i błogosławieństwa. Nietrudno zrozumieć nasze obowiązki w świetle poselstwa przekazanego przez świętego Bożego proroka. Nie musimy się potykać w ciemności i nieposłuszeństwie. Prawda jest wyraźnie przedstawiona i może być zrozumiana przez wszystkich, którzy pragną być uczciwi wobec Boga. Dziesięcina ze wszystkich naszych dochodów należy do Pana. On kładzie swoją rękę na tej części, którą polecił nam zwrócić, i mówi: Pozwalam wam korzystać z tego, co wam daję, dopiero wtedy, gdy odłożycie dziesięcinę i przyniesiecie mi dary i ofiary.RS 53.2

Pan wzywa, byśmy Bożą dziesięcinę złożyli do Jego skarbca. Bez zwlekania, uczciwie i wiernie ma być Mu oddana. Poza tym, Pan wzywa nas do składania darów i ofiar. Nie należy tego jednak czynić z przymusu. Jednak jak pewne jest to, że Bóg dał nam swoje Słowo, tak pewne jest to, że wymaga od każdego człowieka tego, co określa jako swoją własność. Jeśli ludzie nie są wierni w oddawaniu tej części Bogu, jeśli lekceważą swoje obowiązki wynikające z faktu, iż są Bożymi szafarzami, nie będą długo cieszyć się błogosławieństwem tego, co Pan oddał w ich ręce (...).RS 53.3

Pan każdemu polecił coś do zrobienia. Jego słudzy mają działać jako Jego partnerzy. Jeśli jednak ludzie uchylają się od służby i zachłannie zatrzymują to, co należy do Boga, to nie uczą się użyteczności i samopoświęcenia; zapominają, komu zawdzięczają to, co mają. Tacy są niewiernymi sługami.RS 53.4

Wierny szafarz czyni wszystko, co może, by służyć Bogu; zawsze będzie miał przed oczyma wielką potrzebę świata. Będzie świadomy tego, że poselstwo prawdy musi być ogłoszone nie tylko w jego sąsiedztwie, ale aż po krańce ziemi. Gdy ludzie będą pielęgnować takie usposobienie, wówczas umiłowanie prawdy i uświęcenie w prawdzie wyprą skąpstwo, chęć bogacenia się i wszelkiego rodzaju nieuczciwość. — The Review and Herald, Supplement, 1 grudzień 1896.RS 53.5