Część 11 — Niewłaściwa dyscyplina

Rozdział 46 — Zło pobłażliwości

Prawdziwa miłość nie jest pobłażliwa — Miłość jest kluczem do serca dziecka, ale miłość, która skłania rodzica do pobłażania dzieciom w ich niewłaściwych pragnieniach, nie jest miłością, która będzie działać dla ich dobra. Żarliwe uczucie, które wypływa z miłości do Jezusa, uzdolni rodziców do sprawowania władzy sądowniczej i wymagania bezwarunkowego posłuszeństwa. Serca rodziców i dzieci muszą być połączone więzią, aby jako rodzina mogli być strumieniem, przez który płynąć będą mądrość, cnota, cierpliwość, uprzejmość i miłość. — The Review and Herald, 24 czerwiec 1890.JWD 198.1

Zbyt dużo wolności czyni synów marnotrawnymi — Powodem, dla którego dzieci nie stają się pobożne, jest to, że daje się im zbyt dużo wolności. Pobłaża się ich woli i skłonnościom. (...). Wielu stało się marnotrawnymi synami z powodu pobłażliwości w domu, gdyż ich rodzicie nie byli wykonawcami Słowa. Umysł i dążenia mają być podtrzymywane przez niewzruszone, niezmienne i uświęcone zasady. Konsekwencja i uczucia mają być wpajane przez przykład miłości i stałości. — Letter 117, 1898.JWD 198.2

Im więcej pobłażliwości, tym trudniejsze kierowanie rodziną — Rodzice, uczyńcie dom szczęśliwym dla waszych dzieci. Mówiąc to, nie mam na myśli, iż powinniście im pobłażać. Im więcej będziecie im pobłażać, tym trudniej będzie wam nimi kierować i tym trudniej będzie im prowadzić szczere i szlachetne życie, gdy opuszczą dom rodzinny. Jeśli pozwolicie im robić to, co im się podoba, ich czystość i urok charakteru szybko zanikną. Uczcie je posłuszeństwa. Niech wiedzą, że wasz autorytet ma być szanowany. Może się wydawać, że będą przez to mniej szczęśliwe przez jakiś czas, ale oszczędzi im to wielu zgryzot w przyszłości. — Manuscript 2, 1903.JWD 198.3

Pobłażanie dziecku, które błądzi, jest grzechem. Dziecko powinno być uległe wobec władzy rodziców. — Letter 144, 1906.JWD 198.4

Jeśli dzieciom pozwoli się postępować tak, jak im się podoba, uznają, że należy im się usługiwanie, troska, pobłażliwość i rozrywki.JWD 198.5

Dojdą do przekonania, że ich życzeniom i woli zawsze musi się stać zadość. — Manuscript 27, 1896.JWD 199.1

Czy matka nie powinna czasami pozwolić dziecku postępować według jego woli i życzenia, nawet jeśli wiązałoby się to z nieposłuszeństwem z jego strony? Z pewnością nie, gdyż czyniąc to, pozwoliłaby szatanowi zatknąć jego piekielny sztandar w jej domu. Musi ona toczyć walkę o dziecko, której ono samo nie jest w stanie toczyć. To jest jej dzieło — zganić diabła, gorliwie szukać Boga i nigdy nie pozwalać szatanowi wyrywać dziecka z jej ramion, by znalazło się w jego ramionach. — Manuscript 13, 1888.JWD 199.2

Pobłażliwość powoduje niepokój i niezadowolenie — W niektórych rodzinach życzenia dziecka są prawem. Wszystko, czego zapragnie, jest mu dawane. Wszystkiego, czego nie lubi, pozwala się mu nie lubić. Taka pobłażliwość ma rzekomo służyć szczęściu dziecka, ale to właśnie ona czyni je niespokojnym, niezadowolonym i nieznajdującym w niczym spełnienia. Pobłażliwość zepsuła mu apetyt na proste i zdrowe pożywienie oraz odebrała ochotę na proste i zdrowe korzystanie z czasu. Zaspokajanie jego pragnień rozchwiało jego charakter, odbierając mu stabilność, jaką miał się cechować w doczesnym życiu i wieczności. — Manuscript 126, 1897.JWD 199.3

Skuteczna nagana Elizeusza z powodu braku szacunku — Pogląd, iż należy ulegać dążeniom zepsutych dzieci, jest pomyłką. Elizeusz, rozpoczynając swoje dzieło, był wyszydzany i wyśmiewany przez młodzież z Betelu. Był on człowiekiem niezwykle łagodnym, ale Duch Boży pobudził go do wypowiedzenia przekleństwa na tych szyderców. Słyszeli oni o wniebowstąpieniu Eliasza i uczynili to uroczyste wydarzenie obiektem kpin. Elizeusz wiedział, że nikt, starszy czy młody, nie powinien kpić z jego świętego powołania. Gdy młodzi ludzie w swej bezczelności wołali na niego, by uniósł się jak Eliasz, Elizeusz przeklął ich w imieniu Pana Straszliwy wyrok, jaki spadł na nich, pochodził od Boga.JWD 199.4

Po tym zdarzeniu Elizeusz nie napotykał na podobne problemy w swojej misji. Przez pięćdziesiąt lat przechodził przez bramy Betelu, nieraz napotykając najgorszych, najbardziej nieokrzesanych i rozpasanych młodych ludzi, ale nikt nigdy nie odważył się szydzić z niego czy wyśmiewać jego powołanie jako proroka Najwyższego. — Testimonies for the Church V, 44-45.JWD 199.5

Nie ulegajcie perswazji — Rodzice będą musieli odpowiedzieć w dniu rozliczenia za nikczemną pobłażliwość wobec swoich dzieci. Wielu zaspokaja każde nierozsądne życzenie, gdyż łatwiej jest im w ten sposób pozbyć się natręctwa dzieci. Dziecko należy tak wychować, aby odmowę przyjmowało we właściwym duchu i akceptowało jako ostateczną. — Pacific Health Journal, maj 1890.JWD 200.1

Nie stawiajcie słowa dziecka ponad słowo innych — Rodzice nie powinni lekceważąco odnosić się do grzechów swoich dzieci. Gdy te grzechy są im wskazywane przez wiernych przyjaciół, rodzice nie powinni sądzić, że ich prawa zostały naruszone i odbierać tego jako osobistą zniewagę. Nawyki dzieci i młodzieży wpływają na społeczeństwo. Złe postępowanie jednego człowieka może pociągnąć wielu innych w niewłaściwym kierunku. — The Review and Herald, 13 czerwiec 1882.JWD 200.2

Nie pozwólcie waszym dzieciom dojść do wniosku, że stawiacie ich słowo ponad słowo starszych chrześcijan. Nie możecie im wyrządzić większej szkody. Twierdząc, że wierzycie waszym dzieciom bardziej, niż wierzycie tym, co do których możecie być pewni, że są dziećmi Bożymi, zachęcacie swoje dzieci do tego, by w przyszłości uciekały się do kłamstwa. — The Review and Herald, 13 kwiecień 1897.JWD 200.3

Dziedzictwo zepsutego dziecka — Nie sposób opisać zła wynikającego z pozostawienia dziecka jego własnej woli. Niektórzy z tych, co zbłądzili wskutek zaniedbań w dzieciństwie, później, dzięki praktycznym lekcjom życia, odzyskają zdrowy rozsądek. Jednak wielu zginie na wieki, gdyż w dzieciństwie i młodości otrzymali jedynie częściowe i jednostronne wychowanie. Zepsute dziecko musi dźwigać ciężkie brzemię przez całe swoje życie. W próbach, rozczarowaniach i pokusie będzie się kierować swoją niezdyscyplinowaną i źle ukierunkowaną wolą. Dzieci, które nigdy nie nauczyły się posłuszeństwa, będą miały słaby i impulsywny charakter. Będą się starały rządzić, ale nie będą potrafiły się podporządkować. Będą pozbawione moralnej siły w celu opanowania wypaczonego usposobienia i skorygowania złych nawyków czy podporządkowania niekontrolowanej woli. Błędy wynikające z braku należytego wychowania i dyscypliny w dzieciństwie stają się przekleństwem w dorosłości. Wypaczony intelekt ledwie jest w stanie rozróżniać między prawdą a kłamstwem. — Counsels to Parents, Teachers, and Students 112-113.JWD 200.4