येशू ख्रिस्‍ताची लीनता
आपल्या तारणासाठींच प्रभु येशूनें जगांत वास्‍तव्य केलें, दु:ख सोंसलें व तो मरण पावला. आपण चिरकालिन् सुखाचे वाटेकरी व्हावें म्हणून तो “दु:खसाही मनुष्य” झाला. ईश्वरानें आपल्या परम प्रिय, कृपाळू व सत्यपरिपूर्ण अशा पुत्राला स्वर्गलोकींचें अवर्णनीय वैभव सोडून पापानें स्तंभित झालेल्या, व मृत्यूची छाया व शाप यांनीं अंध:कारमय झालेल्या अशा जगांत येऊं दिलें. त्यानें त्यास, तें प्रीतीचें केंद्र व देवदूतांकडून मिळणारा सन्मान यांचा त्याग करून लज्‍जा, अपमान, पाण उतारा, द्वेष व मरण हीं सोसूं दिलीं. “त्यावर आमची कुशल साधाण्याची शिक्षा होती; आणि त्यांस मारलेल्या फटक्यांच्या घावाकडून आम्हांस आरोग्य झालें आहे.” त्याला रानामध्यें, गेथसेमनेंत खांबीं दिलेला पहा. निष्कलंक अशा देवाच्या पुत्रानें पापाचें ओंझें आपणावर घेतलें आहे. देव आणि तो एक असूनहि त्याच्या आत्म्याला, देवाची व मनुष्याची भयंकर ताटातूट व्हावी ह्याचें वाईट वाटलें. ह्यामुळें त्याच्या मुखावाटे “माझ्या देवा, माझ्या देवा, तूं कां माझा त्याग केलास” अशी दु:खाची आरोळी निघाली. हेंच तें पापाचें ओंझें, हीच त्या पापाच्या भयंकर यातनांची जाणीव, हीच त्या पापाची ईश्वरापासून ताटातूट, व ह्यामुळें देवाच्या पुत्राचें अंत:करण दुभंग होऊन गेलें.WG 7.1