Rozdział 21 — Tesalonika
- Od wydawcy
- Rozdział 1 — Boży komandosi
- Rozdział 2 — Posłani przez Pana
- Rozdział 3 — Pięćdziesiątnica
- Rozdział 4 — Niewysłowiony dar
- Rozdział 5 — U świątynnej bramy
- Rozdział 6 — Ostrzeżenie przed obłudą
- Rozdział 7 — Przed Sanhedrynem
- Rozdział 8 — Zażegnany kryzys
- Rozdział 9 — Stłumiony głos
- Rozdział 10 — W Samarii
- Rozdział 11 — Prześladowca uczniem
- Rozdział 12 — Dni przygotowania
- Rozdział 13 — Poszukiwacz prawdy
- Rozdział 14 — Uwolniony z więzienia
- Rozdział 15 — Poselstwo dla Antiochii
- Rozdział 16 — Odważni zwiastuni
- Rozdział 17 — Praca wśród pogan
- Rozdział 18 — Zwaśnione nacje
- Rozdział 19 — Wywyższenie krzyża
- Rozdział 20 — W dalekich krajach
- Rozdział 21 — Tesalonika
- Rozdział 22 — Berea i Ateny
- Rozdział 23 — Korynt
- Rozdział 24 — Ważne listy
- Rozdział 25 — Apollos w Koryncie
- Rozdział 26 — Efez
- Rozdział 27 — Dni trudu i prób
- Rozdział 28 — Mocne przestrogi Pawła
- Rozdział 29 — Ku wyżynom
- Rozdział 30 — Przesłanie wzięte do serca
- Rozdział 31 — Trudna praca
- Rozdział 32 — Odstępstwo w Galacji
- Rozdział 33 — Ostatnia podróż do Jerozolimy
- Rozdział 34 — Uwięzienie Pawła
- Rozdział 35 — Proces w Cezarei
- Rozdział 36 — Paweł odwołuje się do cesarza
- Rozdział 37 — Przed Agryppą
- Rozdział 38 — Katastrofa na morzu
- Rozdział 39 — W Rzymie
- Rozdział 40 — Domownicy cesarza
- Rozdział 41 — Na wolności
- Rozdział 42 — Ostatnie aresztowanie
- Rozdział 43 — Paweł przed Neronem
- Rozdział 44 — Ostatni list Pawia
- Rozdział 45 — Skazany na śmierć
- Rozdzial 46 — Kościół zwycięski
Search Results
- Results
- Related
- Featured
- Weighted Relevancy
- Content Sequence
- Relevancy
- Earliest First
- Latest First
- Exact Match First, Root Words Second
- Exact word match
- Root word match
- EGW Collections
- All collections
- Lifetime Works (1845-1917)
- Compilations (1918-present)
- Adventist Pioneer Library
- My Bible
- Dictionary
- Reference
- Short
- Long
- Paragraph
No results.
EGW Extras
Directory
Rozdział 21 — Tesalonika
Kiedy Paweł i Sylas opuścili Filippi, skierowali się do Tesaloniki. Tam mieli przywilej przemawiać do licznego zgromadzenia w żydowskiej synagodze. Ich wygląd świadczył o haniebnym traktowaniu, więc musieli wyjaśnić, co się stało. Uczynili to, nie wywyższając siebie, ale Tego, który ich wyzwolił.KM 139.1
Przemawiając do Tesaloniczan, Paweł nawiązał do starotestamentowych proroctw dotyczących Mesjasza. Chrystus w czasie swojej służby otwierał umysły uczniów na te proroctwa — “począwszy od Mojżesza poprzez wszystkich proroków wykładał im, co o nim było napisane we wszystkich Pismach”. Łukasza 24,27. Piotr, głosząc Chrystusa, także opierał swoje wywody na świadectwach Starego Testamentu. Podobnie postępował Szczepan. Również Paweł w swojej służbie nawiązywał do pism przepowiadających narodzenie, cierpienie, śmierć, zmartwychwstanie i wniebowstąpienie Chrystusa. Na podstawie natchnionego świadectwa Mojżesza i proroków jasno dowodził, że Jezus z Nazaretu jest Mesjaszem, i wykazywał, iż od czasów Adama głos Chrystusa przemawiał przez patriarchów i proroków.KM 139.2
Przyjście Obiecanego jasno i precyzyjnie zostało zapowiedziane w proroctwach. Adam otrzymał zapewnienie o przyjściu Odkupiciela. Słowa skierowane do szatana: “Ustanowię nieprzyjaźń między tobą a kobietą, między twoim potomstwem a jej potomstwem; ono zdepcze ci głowę, a ty ukąsisz je w piętę” (1 Mojżeszowa 3,15), były dla naszych prarodziców obietnicą odkupienia, jakie miało zostać dokonane przez Chrystusa.KM 140.1
Abrahamowi dana została obietnica, że z jego rodu pochodzić będzie Zbawiciel świata: “W potomstwie twoim błogosławione będą wszystkie narody ziemi”. 1 Mojżeszowa 22,18. “Pismo nie mówi: I potomkom — jako o wielu, lecz jako o jednym: I potomkowi twemu, a tym jest Chrystus”. Galacjan 3,16.KM 140.2
Mojżesz pod koniec swojej misji przywódcy i nauczyciela Izraela wyraźnie prorokował o mającym przyjść Mesjaszu. Zgromadzonym zastępom Izraela oświadczył: “Proroka takiego jak ja jestem, wzbudzi ci Pan, Bóg twój, spośród ciebie, spośród twoich braci. Jego słuchać będziecie”. 5 Mojżeszowa 18,15. Mojżesz zapewnił Izraelitów, że tę prawdę objawił mu sam Bóg na górze Horeb: “Wzbudzę im proroka spośród ich braci, takiego jak ty. Włożę moje słowa w jego usta i będzie mówił do nich wszystko, co mu rozkażę”. 5 Mojżeszowa 18,18.KM 140.3
Mesjasz miał pochodzić z królewskiego rodu, gdyż w proroctwie przekazanym przez Jakuba Pan zapowiedział: “Nie oddali się berto od Judy ani buława od nóg jego, aż przyjdzie władca jego, i jemu będą posłuszne narody”. 1 Mojżeszowa 49,10. Także Jeremiasz składał świadectwo o przychodzącym Odkupicielu jako Księciu z rodu Dawida: “Oto idą dni — mówi Pan — że wzbudzę Dawidowi sprawiedliwą latorośl: Będzie panował jako król i mądrze postępował; i będzie stosował prawo i sprawiedliwość na ziemi. Za jego dni Juda będzie wybawiony, a Izrael będzie bezpiecznie mieszkał; a to jest jego imię, którym go zwać będą: Pan sprawiedliwością naszą”. Jeremiasza 23,5-6.KM 140.4
Nawet miejsce narodzenia Mesjasza zostało przepowiedziane: “Ty, Betlejemie Efrata, najmniejszy z okręgów judzkich, z ciebie mi wyjdzie ten, który będzie władcą Izraela. Początki jego od prawieku, od dni zamierzchłych”. Micheasza 5,2.KM 141.1
Również dzieło, jakiego miał dokonać Zbawiciel na ziemi, zostało nakreślone: “Spocznie na nim Duch Pana; Duch mądrości i rozumu, Duch rady i mocy, Duch poznania i bojaźni Pana. I będzie miał upodobanie w bojaźni Pana”. Izajasza 11,2-3. Ten, który został tak namaszczony, został posłany, aby “zwiastował ubogim dobrą nowinę; (...) opatrzył tych, których serca są skruszone, (...) ogłosił jeńcom wyzwolenie, a ślepym przejrzenie, (...) ogłosił rok łaski Pana i dzień pomsty naszego Boga, (...) pocieszył wszystkich zasmuconych, (...) dał płaczącym nad Syjonem zawój zamiast popiołu, olejek radości zamiast szaty żałobnej, pieśń pochwalną zamiast ducha zwątpienia. I będą ich zwać dębami sprawiedliwości, szczepem Pana ku Jego wsławieniu”. Izajasza 61,1-3. “Oto sługa mój, którego popieram, mój wybrany, którego ukochała moja dusza. Natchnąłem go moim duchem, aby nadał narodom prawo. Nie będzie krzyczał ani wołał, ani nie wyda na zewnątrz swojego głosu. Trzciny nadłamanej nie dołamie ani knota gasnącego nie dogasi, ludom ogłosi prawo. Nie upadnie na duchu ani się nie złamie, dopóki nie utrwali prawa na ziemi; a jego nauki wyczekują wyspy”. Izajasza 42,1-4.KM 141.2
Z przekonującą mocą dowodził Paweł na podstawie Starego Testamentu, że “Chrystus musiał cierpieć i zmartwychwstać”. Dzieje Apostolskie 17,3. Czyż nie przepowiedział Micheasz: “Kijem biją po twarzy sędziego Izraela”? Micheasza 4,14. Jakże trafne były proroctwa Izajasza o męce i śmierci Chrystusa: “Kto uwierzył wieści naszej, a ramię Pana komu się objawiło? Wyrósł bowiem przed nim jako latorośl i jako korzeń z suchej ziemi. Nie miał postawy ani urody, które by pociągały nasze oczy, i nie był to wygląd, który by nam się mógł podobać. Wzgardzony był i opuszczony przez ludzi, mąż boleści, doświadczony w cierpieniu jak ten, przed którym zakrywa się twarz, wzgardzony tak, że nie zważaliśmy na Niego. Lecz on nasze choroby nosił, nasze cierpienia wziął na siebie. A my mniemaliśmy, że jest zraniony, przez Boga zbity i umęczony. Lecz on zraniony jest za występki nasze, starty za winy nasze. Ukarany został dla naszego zbawienia, a jego ranami jesteśmy uleczeni. Wszyscy jak owce zbłądziliśmy, każdy z nas na własną drogę zboczył, a Pan jego dotknął karą za winę nas wszystkich. Znęcano się nad nim, lecz on znosił to w pokorze i nie otworzył swoich ust, jak jagnię na rzeź prowadzone i jak owca przed tymi, którzy ją strzygą, zamilkł i nie otworzył swoich ust. Z więzienia i sądu zabrano go, a któż o jego losie pomyślał? Wyrwano go bowiem z krainy żyjących, za występek mojego ludu śmiertelnie został zraniony”. Izajasza 53,1-8.KM 141.3
Jednak Ten, który miał ponieść śmierć z rąk nikczemnych ludzi, miał następnie powstać jako zwycięzca nad grzechem i grobem. Pod natchnieniem Najwyższego pieśniarz Izraela świadczył o chwale zmartwychwstania, radośnie zapowiadając: “Ciało moje mieszkać będzie bezpiecznie. Bo nie zostawisz duszy mojej w grobie, ani dopuścisz świętemu twemu oglądać skażenia”. Psalmów 16,9-10 (BG).KM 142.1
Paweł wykazał, jak ściśle Bóg powiązał system ofiarniczy z proroctwami dotyczącymi Tego, który miał być “jak jagnię na rzeź prowadzone”. Izajasza 53,7. Mesjasz miał oddać życie, być “ofiarą za grzech”. Izajasza 53,10 (BG). Patrząc przez wieki na sceny pojednawczej ofiary Zbawiciela, prorok Izajasz świadczył, że Baranek Boży “ofiarował na śmierć swoją duszę i do przestępców był zaliczony. On to poniósł grzech wielu i wstawił się za przestępcami”. Izajasza 53,12.KM 142.2
Zbawiciel ukazany w proroctwie miał przyjść nie jako doczesny król, by wyzwolić naród żydowski od ziemskich najeźdźców, ale jako jeden z nas, człowiek żyjący w biedzie i pokorze, a wreszcie wzgardzony, odrzucony i zabity. Zbawiciel przepowiedziany w Piśmie Świętym Starego Testamentu miał złożyć siebie w ofierze za upadłą ludzkość, wypełniając w ten sposób wszystkie wymogi złamanego prawa. W Nim miały się wypełnić symbole, a Jego śmierć na krzyżu miała nadać sens całemu żydowskiemu systemowi religijnemu.KM 143.1
Paweł opowiedział Żydom w Tesalonice o swojej wcześniejszej gorliwości w spełnianiu prawa ceremonialnego i o cudownym doświadczeniu u bram Damaszku. Przed nawróceniem był dumny ze swojej tradycyjnej pobożności, pokładając w niej fałszywą nadzieję. Jego wiara nie była zakotwiczona w Chrystusie, ale ufał raczej formułom i ceremoniom. Jego gorliwość dla prawa nie była związana z wiarą w Chrystusa, a zatem nie miała żadnej wartości. Chełpiąc się doskonałością w uczynkach prawa, odrzucał Tego, który nadaje prawu wartość.KM 143.2
Jednak z chwilą nawrócenia wszystko uległo zmianie. Jezus z Nazaretu, którego wcześniej prześladował w osobach Jego świętych, ukazał się mu jako obiecany Mesjasz. Prześladowca ujrzał Go jako Syna Bożego — Tego, który przyszedł na ziemię, wypełniając proroctwa, i który swoim życiem wypełnił wszystkie wskazania zawarte w Piśmie Świętym.KM 143.3
Kiedy ze świętą odwagą Paweł zwiastował ewangelię w synagodze w Tesalonice, fala światła spłynęła na prawdziwe znaczenie rytuałów i ceremonii związanych ze służbą w przybytku. Skierował umysły słuchaczy ponad ziemską służbę — na misję Chrystusa w niebiańskiej świątyni, ku czasowi, kiedy dokonawszy swego pośredniczego dzieła, Chrystus przyjdzie powtórnie w mocy i wielkiej chwale, aby ustanowić swoje Królestwo na ziemi. Paweł wierzył w powtórne przyjście Chrystusa. Tak wyraźnie i mocno przedstawiał prawdy związane z tym wydarzeniem, że wywierały one na słuchaczach niezatarte wrażenie.KM 143.4
Przez trzy kolejne soboty Paweł przemawiał do Tesaloniczan, dyskutując na podstawie Pisma Świętego o życiu, śmierci, zmartwychwstaniu, służbie i przyszłej chwale Chrystusa, “Baranka zabitego od założenia świata”. Objawienie 13,8 (BG). Wywyższał Chrystusa, którego służba, właściwie zrozumiana, jest kluczem otwierającym Pismo Święte Starego Testamentu i dającym dostęp do jego licznych skarbów.KM 144.1
Prawdy ewangelii głoszone w ten sposób w Tesalonice z wielką mocą przykuwały uwagę licznego zgromadzenia. “Dali się niektórzy z nich przekonać i przyłączyli się do Pawła i Sylasa, również wielka liczba spośród pobożnych Greków i niemało znamienitych niewiast”. Dzieje Apostolskie 17,4.KM 144.2
Podobnie jak w innych miastach apostołowie spotkali się ze zdecydowanym sprzeciwem. “Żydowie, którzy nie uwierzyli”, byli “zdjęci zazdrością”. Dzieje Apostolskie 17,5 (BG). Żydzi byli wówczas w niełasce u władz rzymskich, gdyż niedawno wzniecili powstanie w Rzymie. Patrzono na nich podejrzliwie, a ich swobody zostały ograniczone. Teraz ujrzeli kolejną okazję, by wrócić do łask, a jednocześnie rzucić oskarżenie na apostołów i nawróconych na chrześcijaństwo.KM 144.3
Przystąpili do tego, “dobrawszy sobie z pospólstwa różnych niegodziwych ludzi”, dzięki czemu udało się im “wzburzyć miasto”. Dzieje Apostolskie 17,5. W nadziei schwytania apostołów otoczyli dom Jazona, ale nie znaleźli tam ani Pawła, ani Sylasa. Zawiedziony tym oszalały tłum zawlókł “Jazona i niektórych braci przed przełożonych miasta, krzycząc: Ci, co uczynili zamęt w całym świecie, przybyli i tutaj, a Jazon ich przyjął; wszyscy oni postępują wbrew postanowieniom cesarza, głosząc, że jest inny król, Jezus”. Dzieje Apostolskie 17,6-7.KM 144.4
Ponieważ Pawła i Sylasa nie znaleziono, władze nakazały aresztowanie oskarżonych wierzących, by zachować spokój. Obawiając się kolejnych aktów przemocy, “bracia (...) wyprawili zaraz w nocy Pawła i Sylasa do Berei”. Dzieje Apostolskie 17,10.KM 144.5