Spotkanie z Piotrem i Jakubem

Barnaba, który szczodrze ofiarował pieniądze na sprawę Chrystusa i pomoc dla biednych, znał Pawła z czasów, gdy ten prześladował wierzących. Teraz odnowił tę znajomość i słuchał świadectwa apostoła o jego cudownym nawróceniu i przeżyciach od czasu wyjazdu do Damaszku. Barnaba uwierzył Pawłowi, przyjął go, podał rękę i zaprowadził do apostołów. Opowiedział historię, jaką dopiero co usłyszał: że w drodze do Damaszku Jezus osobiście ukazał się Pawłowi i z nim rozmawiał; że Paweł odzyskał wzrok w odpowiedzi na modlitwę Ananiasza i że głosił Jezusa, Syna Bożego, w synagogach tego miasta.HZ 171.1

Apostołowie nie wahali się już dłużej — nie mogli opierać się Bogu. Piotr i Jakub, jedyni apostołowie, którzy byli w tym czasie w Jerozolimie, podali prawicę byłemu zawziętemu prześladowcy. Odtąd miłowali go i szanowali tak bardzo, jak bardzo poprzednio się go bali i unikali. Zetknęły się ze sobą dwie wielkie osobowości nowej wiary — Piotr, jeden z wybranych towarzyszy Jezusa podczas Jego pobytu na ziemi, i Paweł, faryzeusz, który po wniebowstąpieniu Jezusa spotkał się z Nim twarzą w twarz, rozmawiał z Nim, oglądał w widzeniu i zrozumiał charakter Jego dzieła w niebie.HZ 171.2

To pierwsze spotkanie, mimo że krótkie, ponieważ Paweł spieszył się do pracy dla swego Mistrza, miało wielkie znaczenie i poważne następstwa dla obydwu apostołów. Wkrótce w tej samej synagodze słychać było ten sam głos, który tak niedawno zawzięcie sprzeczał się ze Szczepanem, a teraz bez bojaźni głosił, że Jezus jest Synem Bożym, i popierał tę samą sprawę, w obronie której umarł Szczepan. Paweł opowiadał o swoim cudownym doświadczeniu i sercu wypełnionym miłością do braci. Pracował dla nich i swoich dawnych towarzyszy, przedstawiając — podobnie jak to czynił Szczepan — dowody z proroctw, że ukrzyżowany Chrystus był Synem Bożym.HZ 171.3

Paweł jednak źle ocenił ducha swych żydowskich braci. Ten sam szalony gniew, jaki został wylany na Szczepana, skierowano teraz na niego. Paweł zrozumiał, że musi rozstać się z nimi, i smutek napełnił jego serce. Chętnie oddałby życie, gdyby w ten sposób mógł przyprowadzić ich do Bożej prawdy. Żydzi zaczęli układać plan odebrania Pawłowi życia. Uczniowie przynaglali go, aby opuścił Jerozolimę, lecz Paweł zwlekał i nie chciał uciekać z miasta. Pragnął jeszcze pracować dla swoich żydowskich braci. Odegrał tak niechlubną rolę w męczeństwie Szczepana, że chciał zetrzeć tę plamę, śmiało broniąc prawdy, za którą Szczepan oddał życie. Uważał, że ucieczka z Jerozolimy byłoby tchórzostwem.HZ 171.4