Postanowienie

Jakub zdecydowanie stwierdził, że Bóg postanowił dopuścić pogan do korzystania ze wszystkich przywilejów, jakie dał Żydom. Duch Święty uważał za stosowne nie narzucać prawa ceremonialnego nawróconym poganom.HZ 188.5

Apostołowie i starsi po dokładnym rozpatrzeniu sprawy widzieli ją w takim samym świetle. Jakub przewodniczył temu zgromadzeniu. Jego ostateczne orzeczenie brzmiało: “Dlatego sądzę, że nie należy czynić trudności tym spośród pogan, którzy nawracają się do Boga”. Dzieje Apostolskie 15,19.HZ 189.1

Jego zdaniem, w żaden sposób nie należało narzucać poganom ani zalecać prawa ceremonialnego, a przede wszystkim przepisów o obrzezaniu. Jakub starał się dać swym braciom do zrozumienia, że poganie, odwracając się od bałwochwalstwa i nawracając się do Boga, dokonali wielkiej zmiany wiary i należy być ostrożnym, by nie niepokoić ich umysłów zawiłymi i trudnymi sprawami i nie zniechęcać do naśladowania Chrystusa.HZ 189.2

W zasadniczych sprawach poganie nie powinni sprzeciwiać się poglądom żydowskich braci ani stwarzać uprzedzeń. Apostołowie i starsi postanowili uczyć pogan przez listy wstrzymywania się od pokarmów ofiarowanych bałwanom, od wszeteczeństwa, od rzeczy dławionych i od krwi. Wymagano, by zachowywali przykazania i prowadzili świątobliwe życie. Pogan zapewniono, że ludzie, którzy zmuszają ich do obrzezania, nie działają z ramienia apostołów.HZ 189.3

Polecono im Pawła i Barnabę, jako że obydwaj narażali swe życie dla Pana. Wraz z apostołami wysłano Judę i Sylasa, aby ustnie zawiadomili pogan o uchwale zgromadzenia. Czterech uczniów wysłano do Antiochii z listem i poselstwem, które kładło koniec wszelkim sporom. Zdecydował tutaj głos najwyższego autorytetu na ziemi.HZ 189.4

Decydująca w tej sprawie rada składała się z założycieli żydowskich i pogańskich zborów chrześcijańskich. Obecni byli starsi z Jerozolimy, delegaci z Antiochii oraz przedstawiciele najbardziej wpływowych zborów. Rada nie rościła sobie pretensji do nieomylności swych postanowień, lecz kierowała się wskazówkami oświeconego rozumu i powagą Kościoła ustanowionego z woli Bożej. Widziano, że Bóg sam rozstrzygnął sprawę przez udzielenie poganom Ducha Świętego, że sami poganie mają dać się prowadzić temu Duchowi.HZ 189.5

Nie cała społeczność chrześcijan była powołana do głosowania nad tą sprawą. Apostołowie oraz starsi mężowie, wpływowi i mądrzy, sformułowali i wydali orzeczenie, które przyjęto w zborach chrześcijańskich. Nie wszyscy byli zadowoleni z takiego obrotu sprawy. Była grupa fałszywych braci, którzy chcieli podjąć pracę na własną odpowiedzialność, szemrali i wyszukiwali błędy, wysuwając własne plany i starając się obalić dzieło doświadczonych uczniów ustanowionych przez Boga do głoszenia nauki Chrystusa. Od początku swego istnienia zbór miał do czynienia z trudnościami i będzie miał je zawsze, aż do samego końca.HZ 189.6