Opozycja

Ogłoszenie dokładnego czasu przyjścia Jezusa Chrystusa wywołało opozycję wśród ludzi wszystkich sfer, począwszy od kaznodziejów stojących za kazalnicą, a skończywszy na urągających niebu grzesznikach. “Nikt nie zna dnia ani godziny” (zobacz Mateusza 25,13) — słyszało się zarówno od obłudnego kaznodziei, jak i zuchwałego szydercy. Nie chciano słuchać wyraźnych i zgodnych objaśnień tego tekstu ze strony tych, którzy wskazywali na koniec proroczych okresów i znaki przepowiedziane przez samego Chrystusa — znaki Jego powtórnego przyjścia.HZ 220.4

Wielu wyznających miłość do Zbawiciela oświadczało, że nie sprzeciwia się nauce o Jego powrocie, lecz określaniu czasu Jego powrotu. Wszechwiedzące oko Boże czytało jednak w ich sercach. Nie chcieli słuchać o przyjściu Jezusa, który miał sprawiedliwie sądzić świat. Byli niewiernymi sługami, ich uczynki nie wytrzymałyby sądu Bożego, dlatego bali się oglądać Pana, który znał ich serca. Nie byli gotowi przywitać Go, podobnie jak Żydzi za czasów pierwszego przyjścia Chrystusa. Szatan i jego aniołowie radowali się i czynili Chrystusowi i aniołom szydercze wymówki, że domniemany lud Boży niewystarczająco kocha swego Zbawiciela i nie pragnie Jego powrotu.HZ 220.5

Niewierni stróże przeszkadzali w postępie dzieła Bożego. Gdy lud zaczął pytać o drogę zbawienia, przywódcy stawali między nimi a prawdą, starając się uspokoić obawy fałszywymi wykładami Słowa Bożego. W tym dziele szatan i niedoświadczeni kaznodzieje połączyli się razem, wołając: “Pokój! Pokój!”, chociaż Bóg nie okazał pokoju. Podobni faryzeuszom, wzbraniali się wejść do Królestwa Bożego, powstrzymując i tych, którzy pragnęli tam się znaleźć. Ci duszpasterze będą odpowiedzialni za krew zwiedzionych dusz.HZ 221.1

Gdziekolwiek głoszono poselstwo prawdy, najbardziej pokorne i poświęcone dusze przyjmowały je pierwsze. Kto badał Biblię, spostrzegł, że dotychczasowe tłumaczenie proroctw nie zgadzało się z charakterem Pisma Świętego. Ludzie, którzy badali sumiennie Słowo Boże i nie dali się zwieść duchowieństwu zmierzającemu do przekręcania i zniekształcania wiary, porównywali naukę adwentową z Pismem Świętym i to im wystarczało, aby się przekonać o jej boskim pochodzeniu.HZ 221.2

Wielu wierzących cierpiało prześladowania ze strony niewierzących braci. Aby utrzymać stanowisko w Kościele, część z nich godziła się milczeć o swojej nadziei, ale innym wierność wobec Boga nie pozwalała ukrywać prawdy. Wielu zostało wyłączonych z Kościoła jedynie dlatego, że wyznawało wiarę w przyjście Chrystusa. Dla tych, którzy byli poddani takiej próbie, wielkiego znaczenia nabierały słowa proroka: “Powiedzieli wasi bracia, którzy was nienawidzą, którzy wypędzają was z powodu mojego imienia, mówiąc: Niech Pan objawi swoją chwałę, abyśmy mogli oglądać waszą radość”. Izajasza 66,5.HZ 221.3

Aniołowie Boży z ogromnym zainteresowaniem śledzili wyniki głoszenia przestrogi. Gdy Kościoły odrzuciły poselstwo, aniołowie ze smutkiem odwrócili się od nich. Byli jednak w Kościele ludzie, którzy jeszcze nie przeszli próby w prawdzie adwentowej. Wielu poddających się wpływom mężów, żon, rodziców i dzieci wierzyło, że samo przysłuchiwanie się herezjom, rzekomo głoszonym przez adwentystów, już jest grzechem. Aniołowie otrzymali zlecenie wiernego czuwania nad tymi duszami, gdyż światło płynące ze stolicy Bożej miało ich jeszcze oświecić.HZ 221.4