Rozdział 51 — Drugie poselstwo anielskie

Nie przyjmując poselstwa pierwszego anioła, Kościoły odrzuciły światło nieba. Było ono posłane z łaski, aby poznały swój rzeczywisty stan zeświecczenia i odstępstwa i by przygotowały się na powitanie Pana.HZ 223.1

Pierwsze poselstwo anielskie zamierzało odłączyć Kościół Chrystusowy od zgubnego wpływu świata. W przypadku większości ludzi związek ze światem materialnym był silniejszy niż moc przyciągania nieba. Dotyczyło to też wielu chrześcijan. Wybrali mądrość świata, a odwrócili się od przenikającego poselstwa prawdy.HZ 223.2

Bóg daje światło po to, aby je pielęgnować i kierować się nim, a nie znieważać i odrzucać. Światłość staje się ciemnością dla tych, którzy nią gardzą. Gdy Duch Boży przestanie działać na serca ludzi, daremne jest słuchanie, daremne są kazania.HZ 223.3

Gdy Kościoły wzgardziły radą Bożą i nie przyjęły poselstwa adwentowego, Pan je odrzucił. Za pierwszym aniołem leciał drugi, ogłaszając: “Upadł, upadł wielki Babilon, który napoił wszystkie narody winem szaleńczej rozpusty”. Objawienie 14,8. Adwentyści zrozumieli to poselstwo jako ogłoszenie moralnego upadku Kościołów, spowodowanego odrzuceniem pierwszego poselstwa. Ogłoszenie upadku Babilonu dokonało się latem 1844 roku, na skutek czego od Kościołów tych odłączyło się ponad pięćdziesiąt tysięcy ludzi.HZ 223.4

Głoszący pierwsze poselstwo nie zamierzali spowodować rozłamu w Kościołach czy tworzyć odrębnej organizacji. “We wszystkich moich pracach — powiedział William Miller — nigdy nie miałem pragnienia ani myśli zakładać czegoś odrębnego od istniejących już wyznań lub popierać któreś z nich ze szkodą dla innego. Miałem zamiar popierać wszystkie. Przypuszczałem, że wszyscy chrześcijanie będą się cieszyć nadzieją rychłego przyjścia Chrystusa i że ci, którzy nie będą rozumieli tych rzeczy tak jak ja, będą nadal miłować tych, którzy przyjmą mój pogląd. Nie przewidziałem żadnej potrzeby odrębnych zebrań. Moim jedynym celem było pragnienie nawrócenia dusz do Boga, powiadomienia świata o nadchodzącym sądzie i nakłonienie moich współbraci do przygotowania serc, aby mogli spokojnie wyjść naprzeciw Bogu. Większość tych, którzy nawrócili się na skutek mej pracy, była związana z różnymi już nieistniejącymi Kościołami. Gdy przychodziły do mnie poszczególne osoby, pytając o swą powinność, zawsze kazałem im iść tam, gdzie czują się jak w domu; w udzielaniu rad nigdy nie wyróżniałem żadnego wyznania”.HZ 223.5

Do pewnego momentu wiele Kościołów tolerowało sympatyków prawdy adwentowej, choć usiłowało przeszkodzić w jej propagowaniu. Przyjmujący tę naukę znaleźli się w trudnej sytuacji, która wprawiła ich w zakłopotanie i wystawiła na próbę. Kochali swe Kościoły i nie mieli ochoty się z nimi rozstawać. Gdy ich wyśmiewano, prześladowano i zabraniano im swobodnego wypowiadania się lub uczęszczania na kazania o powtórnym przyjściu Pańskim, buntowali się i zrzucali nałożone jarzmo.HZ 224.1

Adwentyści, widząc, że Kościoły odrzuciły świadectwo Słowa Bożego, nie mogli dłużej uważać ich za Zbór Chrystusowy, za “filar i podwalinę prawdy”. Zobacz 1 Tymoteusza 3,15. Gdy zaczęto głosić poselstwo o upadku Babilonu, czuli się upoważnieni do zerwania wszelkich poprzednich zobowiązań.HZ 224.2

Od czasu odrzucenia pierwszego poselstwa w Kościołach zaszła smutna zmiana. Gdy gardzi się prawdą, to się przyjmuje i pielęgnuje błędy. Miłość do Boga i wiara w Jego Słowo oziębły. Kościoły zasmuciły Ducha Pańskiego, więc się z nich wycofał.HZ 224.3