Loading...
Larger font
Smaller font
Copy
Print
Contents
Historia zbawienia - Contents
  • Results
  • Related
  • Featured
No results found for: "".
  • Weighted Relevancy
  • Content Sequence
  • Relevancy
  • Earliest First
  • Latest First
    Larger font
    Smaller font
    Copy
    Print
    Contents

    Rozczarowani, lecz nie opuszczeni

    I znowu wierni mieli przeżyć rozczarowanie. Oczekiwany czas minął, a Zbawiciel się nie zjawił. Z niezachwianą ufnością czekali na Jego przyjście. Teraz czuli się jak Maria, która płacząc, gdy nie znalazła w grobie Zbawiciela, zawołała: “Wzięli Pana mego, a nie wiem, gdzie go położyli”. Jana 20,13.HZ 227.4

    Uczucie grozy i obawy, że głoszone przez adwentystów poselstwo może być prawdziwe, utrzymywało przez pewien czas niewierny świat w powściągliwości. Nic się jednak nie zmieniło. Na razie nie ważono się triumfować nad zawiedzionymi. Nie widząc jednak żadnych znaków Bożego gniewu, ludzie za chwilę oprzytomnieli ze strachu i ponowili szyderstwa i wymówki. Wielu ludzi, którzy udawali, że wierzą w powtórne bliskie przyjście Pana, wyrzekło się tej wiary. Inni, pewni swej wiary, poczuli się zranieni w swej dumie i zdawało się im, że nie ma dla nich miejsca na ziemi. Jak Jonasz narzekali na Boga i woleli umrzeć niż żyć. Ci zaś, którzy opierali swą wiarę na zdaniu drugich, a nie na Słowie Bożym, byli znowu gotowi zmienić swe poglądy. Prześmiewcy przyciągali do swych szeregów słabych i tchórzliwych — wszyscy zgodnie oświadczali, że nie należy już mieć żadnych obaw, że należy wyrzec się oczekiwań; czas minął, Pan nie przyszedł, świat pozostanie taki sam przez tysiące kolejnych lat.HZ 227.5

    Ludzie szczerzy i prawdziwie wierzący wyrzekli się dla Chrystusa wszystkiego i jak nigdy dotąd czuli Jego bliskość. Wierzyli, że dali światu ostatnią przestrogę. Spodziewając się wkrótce spotkania Mistrza i niebiańskich aniołów, w dużej mierze wycofali się z niewierzącego tłumu. Z gorącym pragnieniem modlili się: “Przyjdź Panie Jezu!” Objawienie 22,20. Pan jednak nie przychodził. Ponowne podjęcie ciężarów, trosk życiowych i kłopotów, znoszenie docinków i kpin prześmiewców było naprawdę ciężką próbą wiary i cierpliwości.HZ 228.1

    A jednak rozczarowanie to nie było większe od tego, które przeżyli uczniowie za czasów pierwszego pobytu Jezusa na ziemi. Gdy Chrystus triumfalnie wjeżdżał do Jerozolimy, Jego naśladowcy wierzyli, że wkrótce wstąpi na tron Dawidowy i wybawi Izrael od ciemięzców. Pełni wzniosłych nadziei i radosnego oczekiwania wyprzedzali jedni drugich w okazywaniu czci Królowi. Wielu rozpościerało swe szaty niby dywan na Jego drodze, rzucając przed Nim gałązki palm. Wśród zachwytu i radości wykrzykiwano: “Hosanna Synowi Dawidowemu”. Mateusza 21,9.HZ 228.2

    Gdy faryzeusze, zaniepokojeni i rozgniewani takim żywiołowym wybuchem, zażądali, aby Chrystus zgromił swych uczniów, Ten odpowiedział: “Jeśli ci będą milczeć, kamienie krzyczeć będą”. Łukasza 19,40. Proroctwo musi się wypełnić. Uczniowie spełnili zamiar Boży, skazani jednak byli na gorzkie rozczarowania. Upłynęło zaledwie kilka dni, a stali się świadkami męczeństwa i śmierci Zbawiciela. Złożyli Go do grobu. W niczym nie spełniły się oczekiwania uczniów — ich nadzieje umarły wraz z Chrystusem. Dopiero gdy Pan zmartwychwstał, zrozumieli, że wszystko, czego byli świadkami, zostało przepowiedziane w proroctwach i że “Chrystus musiał cierpieć i zmartwychwstać”. Dzieje Apostolskie 17,3. W podobny sposób wypełniły się proroctwa w pierwszym i drugim poselstwie anielskim. Były dane w odpowiednim momencie i wykonały pracę wyznaczoną im przez Boga.HZ 228.3

    Świat obserwował zdarzenia i spodziewał się, że skoro czas minął, a Chrystus nie przyszedł, cały system wiary adwentystów obróci się wniwecz. Mimo że wielu ludzi uległo pokusie i porzuciło swą wiarę, byli jednak i tacy, którzy wytrwali. Nie wykryto żadnej pomyłki w obliczeniach okresów proroczych. Nawet najbieglejsi przeciwnicy nie zdołali obalić tej wiary. Pomyłka nie dotyczyła daty, lecz samego zdarzenia; nie zdołała jednak zachwiać zaufania do Słowa Bożego.HZ 228.4

    Bóg nie zostawił swego ludu. Jego Duch pozostał z tymi, którzy pochopnie nie odrzucili otrzymanego światła i nie odstąpili od ruchu adwentowego. Apostoł Paweł, spoglądając poprzez wieki w przyszłość, napisał słowa zachęty i przestrogi dla oczekujących i doświadczonych w tym okresie: “Nie porzucajcie więc ufności waszej, która ma wielką zapłatę. Albowiem wytrwałości wam potrzeba, abyście, gdy wypełnicie wolę Bożą, dostąpili tego, co obiecał. Bo jeszcze tylko mała chwila, a przyjdzie Ten, który ma przyjść, i nie będzie zwlekał; a sprawiedliwy mój z wiary żyć będzie; lecz jeśli się cofnie, nie będzie dusza moja miała w nim upodobania. Lecz my nie jesteśmy z tych, którzy się cofają i giną, lecz z tych, którzy wierzą i zachowują duszę”. Hebrajczyków 10,35-39. Ich jedyne bezpieczeństwo tkwiło w pilnowaniu światła otrzymanego od Boga, ufaniu Jego obietnicom, wytrwałym badaniu Pisma i cierpliwym oczekiwaniu dalszego światła.HZ 229.1

    Larger font
    Smaller font
    Copy
    Print
    Contents