Rozdział 65 — Ukoronowanie Chrystusa

Chrystus ponownie ukazuje się swym wrogom. W górze nad miastem na fundamencie ze złota wznosi się wysoki tron. Na nim zasiada Syn Boży, wokół Niego gromadzą się poddani Jego królestwa. Żaden język nie zdoła wysłowić, żadne pióro opisać potęgi i majestatu Chrystusa. Chwała wiekuistego Ojca otacza Syna. Światłość Jego obecności napełnia miasto Boże i rozlewa się poza jego bramy, oświecając swymi promieniami całą ziemię.HZ 261.1

Najbliżej stolicy znajdują się ci, którzy byli kiedyś gorliwymi zwolennikami szatana, lecz zostali wyrwani jak głownie z ognia i poszli za swym Zbawicielem w głębokim i wytrwałym poświęceniu. Dalej stoją ci, którzy w środowisku fałszu i niedowiarstwa udoskonalili swe charaktery, którzy czcili prawo Boże, podczas gdy chrześcijański świat uważał je za zniesione, oraz miliony ludzi, którzy we wszystkich wiekach ponieśli za wiarę śmierć męczeńską. W dalszych rzędach znajdował się „tłum wielki, którego nikt nie mógł zliczyć, z każdego narodu i ze wszystkich plemion i ludów i języków, którzy stali przed tronem i przed Barankiem, odzianych w szaty białe, z palmami w swych rękach”. Objawienie 7,9. Walka się skończyła. Odnieśli zwycięstwo. Biegli w zawodach i osiągnęli nagrodę. Palmowe gałązki to symbol triumfu, a białe szaty to oznaka nieskazitelnej sprawiedliwości Chrystusowej, która jest teraz ich własnością.HZ 261.2

Zbawieni śpiewali pieśń pochwalną, która odbijała się echem o sklepienie niebios: „Zbawienie jest u Boga naszego, który siedzi na tronie, i u Baranka”. Objawienie 7,10. Aniołowie dołączyli również do tego chóru. Gdy zbawieni ujrzeli moc i złość szatana, zrozumieli jak nigdy przedtem, że tylko Chrystus mógł im pomóc zwyciężyć. Wśród tego mnóstwa ludzi nie było nikogo, kto by przypisywał uzyskanie zbawienia własnej sile i sprawiedliwości. Święci nie wspominali o tym, co dawniej czynili lub co wycierpieli. Treścią każdej pieśni i główną myślą każdej melodii było: „Zbawienie jest u Boga naszego (...) i u Baranka”.HZ 261.3

W obecności zgromadzonych mieszkańców ziemi i niebios odbyła się koronacja Syna Bożego. Przyodziany pełnią majestatu i mocy Króla królów Jezus ogłasza wyrok na buntowników, którzy powstali przeciwko Jego rządom, i wymierza sprawiedliwość tym, którzy przestępowali Jego prawo i uciskali Jego lud. Prorok Boży mówi: „I widziałem wielki, biały tron i tego, który na nim siedzi, przed którego obliczem pierzchła ziemia i niebo, i miejsca dla nich nie było. I widziałem umarłych, wielkich i małych, stojących przed tronem; i księgi zostały otwarte; również inna księga, księga żywota została otwarta; i osądzeni zostali umarli na podstawie tego, co zgodnie z ich uczynkami było napisane w księgach”. Objawienie 20,11-12.HZ 261.4

Gdy tylko księgi sprawozdań zostały otwarte i wzrok Jezusa padł na bezbożnych, przypomnieli sobie każdy grzech, jaki kiedykolwiek popełnili. Widzieli wyraźnie, kiedy zeszli ze ścieżki świątobliwości i sprawiedliwości oraz jak daleko zaprowadziły ich pycha i bunt w naruszaniu prawa Bożego. Zwodnicze pokusy, które ściągali na siebie przez uleganie grzechowi, źle wykorzystane błogosławieństwa, wielokrotnie odrzucane przez zatwardziałość dowody łaski, upór serca — wszystko to stanęło przed nimi jakby napisane ognistymi literami.HZ 262.1