Rozdział 66 — Druga śmierć

Szatan wydawał się sparaliżowany widokiem chwały i majestatu Chrystusa. Jako były cherubin doskonale pamiętał, skąd spadł. Kiedyś jaśniejący anioł, “syn jutrzenki”, teraz jakże zmieniony i poniżony.HZ 265.1

Szatan widzi, że jego niesłychany bunt uniemożliwił mu powrót do nieba. Wyćwiczył swe siły do walki przeciw Bogu. Czystość, pokój i zgoda niebios byłyby teraz dla niego największą męczarnią. Zamilkły już jego skargi na Boga miłosierdzia i sprawiedliwości. Hańba, jaką usiłował rzucić na Jezusa, spadła na niego samego. Szatan zatem kłania się uniżenie i uznaje sprawiedliwość Bożego wyroku.HZ 265.2

Wszelkie zagadnienia prawdy i kłamstwa zostały w tym długotrwałym sporze wyjaśnione. Sprawiedliwość Boża została wykazana. Całemu światu pokazano wyraźnie wielką ofiarę, jaką ponieśli dla człowieka Ojciec i Syn. Nadeszła chwila, w której Chrystus zajmie swoje słuszne stanowisko i będzie wielbiony ponad wszelką zwierzchność i moc, i ponad wszelkie imię.HZ 265.3

Mimo że szatan został zmuszony uznać Bożą sprawiedliwość i skłonić się przed władzą Chrystusa, jego charakter się nie zmienił. Duch buntu jak potężny orkan wybucha w nim ponownie. Pełen wściekłości postanawia kontynuować wielki bój. Nadeszła pora ostatniej, rozpaczliwej walki z Królem niebios. Szatan rzuca się między swych poddanych, usiłuje natchnąć ich swoją wściekłością i pobudzić do natychmiastowego działania. Lecz wśród tych niezliczonych milionów, które wciągnął do buntu, nie ma nikogo, kto by uznał jego zwierzchność. Jego władza skończyła się. Bezbożni, pełni tej samej nienawiści do Boga, która kieruje szatanem, widzą, że wszystko jest beznadziejne i że nic już przeciwko Bogu nie zdziałają. Nienawiść swoją kierują przeciwko szatanowi i jego pomocnikom. Z wściekłością rzucają się na siebie. Dochodzi do wielkiej walki.HZ 265.4