Plagi

Uczynione przez Mojżesza cuda przemienienia laski w węża i rzeki w krew nie wzruszyły zatwardziałego serca faraona, lecz spotęgowały tylko jego nienawiść do Izraelitów. Król sądził, że cuda wspomogła magia, jak to miało miejsce przy sztuczkach jego nadwornych czarowników. O tym, że jest w błędzie, przekonał się jednak podczas plagi żab. Bóg mógł wprawdzie spowodować cudowne zniknięcie żab, lecz nie uczynił tego, by Egipcjanie nie wiązali w tymi wydarzeniami magii. Gdy żaby zdechły, zgarnięto je na jedno miejsce, tak by wszyscy je widzieli i mogli poczuć, jak zatruły powietrze. Król i cały Egipt stanęli przed faktami, których nie zdołała wyjaśnić egipska filozofia. Nie była to magia, lecz sąd Boga niebios.HZ 70.2

Czarownicy nie mogli uczynić komarów. Pan nie chciał, by nawet przez myśl im przeszło, że są w stanie to zrobić. Nie pozwolił też, by pomyślał tak lud egipski. Zmusił wręcz magów do wypowiedzenia słów: “W tym jest palec Boży”. 2 Mojżeszowa 8,19.HZ 70.3

Potem przyszła plaga much. Nie były to muchy, jakie bez większej szkody dokuczają nam latem. Muchy sprowadzone na Egipt były duże i jadowite. Ich ukąszenie było bardzo bolesne dla ludzi i zwierząt. Jednak plaga ta ominęła obszar zamieszkiwany przez Hebrajczyków.HZ 70.4

Następnie dopuścił Pan na stada plagę moru, chroniąc jednocześnie bydło Hebrajczyków, u których nie padła ani jedna sztuka. Kolejną plagą były wrzody na ciele ludzi i zwierząt. Nawet czarownicy nie byli od nich wolni. Wkrótce zesłał Pan na Egipt plagę gradu zmieszanego z ogniem błyskawic i gromów. Nadejście każdej plagi było ogłaszane, aby nikt nie mógł powiedzieć, że to przypadek. Pan dowiódł Egipcjanom, że cała ziemia jest pod rozkazami Boga Hebrajczyków, że gromy, grad i burze słuchają Jego głosu.HZ 70.5

Faraon, ten dumny król, który poprzednio zapytał: “Któż to jest Pan, żebym miał słuchać głosu jego i wypuścić Izraela?” (2 Mojżeszowa 5,2), upokorzył się i rzekł: “Tym razem zgrzeszyłem, Pan jest sprawiedliwy, a ja i lud mój jesteśmy grzeszni”. 2 Mojżeszowa 9:27. Prosił też Mojżesza o wstawiennictwo u Boga, aby ustały straszne gromy i błyskawice.HZ 71.1

Gdy plaga minęła, król zapomniał o swej pokorze i dalej sprzeciwiał się wypuszczeniu Izraelitów z Egiptu. Pan dopuścił więc straszną plagę szarańczy. Król wolał wybrać plagę, niż poddać się Bogu. Bez żalu przypatrywał się, jak straszliwe sądy nawiedzają całe królestwo. Potem zesłał Pan ciemność na Egipt. Nie tylko pozbawiła ona Egipcjan światła, ale spowodowała tak ciężką atmosferę, że trudno było oddychać. Tymczasem Hebrajczycy mieli powietrze czyste, a w ich domostwach świeciło światło.HZ 71.2

Jeszcze jedną straszną plagę zesłał Pan na Egipt, sroższą od wszystkich poprzednich. Już tylko król i bałwochwalczy kapłani sprzeciwiali się żądaniom Mojżesza. Naród pragnął, aby Hebrajczykom pozwolono opuścić Egipt. Mojżesz poinformował zarówno faraona i lud egipski, jak i Izraelitów o rodzaju i skutkach ostatniej plagi. Owej nocy, tak strasznej dla Egipcjan i tak pamiętnej dla ludu Bożego, miał zostać ustanowiony obrządek Paschy.HZ 71.3

Trudno było dumnemu, bałwochwalczemu władcy poddać się żądaniom Boga, który jest w niebie. Pod naciskiem srogich plag na chwilę ulegał, ale gdy tylko cierpienie minęło, cofał wszelkie zezwolenia. Plaga za plagą spadały na Egipt, a faraon nie ustępował ani trochę. Trwał w uporze, nawet gdy cały Egipt i jego lud został już zrujnowany.HZ 71.4

Mojżesz i Aaron oznajmiali faraonowi rodzaj i skutki każdej plagi, jaka miała nadejść, jeśli odmówi uwolnienia Izraela. W każdym wypadku król stwierdzał, że plagi przychodziły zgodnie z zapowiedzią, mimo to nie chciał ustąpić. Po pierwszych plagach pozwolił na składanie w kraju egipskim ofiar Bogu izraelskiemu. Potem, gdy Egipt ucierpiał od gniewu Bożego, zezwolił na wyjście samych mężczyzn. Z kolei gdy plaga szarańczy zniszczyła ziemię, faraon zgodził się, aby Hebrajczycy wyszli z dziećmi i żonami, ale bez bydła. Wtedy Mojżesz oznajmił królowi, że anioł zabije pierworodnych Egiptu.HZ 71.5

Każda kolejna plaga była dotkliwsza i sroższa, a teraz miała przyjść najokrutniejsza ze wszystkich. Dumny król rozgniewał się, nie okazując żadnej pokory. Egipcjanie, widząc wielkie przygotowania, jakie czynili Izraelici na tę straszną noc, wyśmiewali się ze znaków krwi na drzwiach.HZ 71.6