Słup ognisty

“I wyruszyli z Sukkot, i rozłożyli się obozem w Etam, na skraju pustyni. A Pan szedł przed nimi w dzień w słupie obłoku, by ich prowadzić w drodze, a w nocy w słupie ognia, aby im świecić, żeby mogli iść dniem i nocą. Nie ustępował sprzed ludu słup obłoku w dzień ani słup ognia w nocy”. 2 Mojżeszowa 13,20-22.HZ 73.2

Pan wiedział, że Filistyńczycy sprzeciwią się przejściu przez ich kraj. Będą mówić, że Izraelici uciekli z Egiptu od swoich panów, i będą walczyć z uciekinierami. Dlatego Bóg, prowadząc lud drogą przez morze, okazał się litościwym i przewidującym opiekunem. Pan poinformował Mojżesza, że faraon będzie gonił Izraelitów, i wskazał mu nad morzem miejsce obozowania. Powiedział też Mojżeszowi, że imię Boga zostanie uwielbione przed faraonem i całym jego wojskiem.HZ 73.3

Kilka dni po wyjściu Hebrajczyków Egipcjanie dali znać faraonowi, że Żydzi opuścili ich kraj i już nigdy nie wrócą, by im służyć. Egipcjanie żałowali, że pozwolili ludowi izraelskiemu opuścić Egipt. Była to dla państwa wielka strata — pozbyli się rąk do pracy. Mimo że wszyscy Egipcjanie ucierpieli od sądów Bożych, to jednak tak znieczulili swe serca ustawicznym uporem, że postanowili gonić Izraelczyków i siłą ściągnąć ich z powrotem do Egiptu. Król z wielką armią i sześciuset wozami puścił się w pogoń i dopędził lud, gdy ten obozował nad morzem.HZ 73.4

“A gdy faraon się zbliżył, synowie izraelscy podnieśli oczy swoje i ujrzeli, że Egipcjanie ciągną za nimi, i zlękli się bardzo. Wołali tedy synowie izraelscy do Pana, a do Mojżesza rzekli: Czy dlatego, że w Egipcie nie było grobów, wyciągnąłeś nas, abyśmy pomarli na pustyni? Cóżeś nam to uczynił, wyprowadzając nas z Egiptu? Czy nie powiedzieliśmy ci tego już w Egipcie, mówiąc: Zostaw nas w spokoju, będziemy służyli Egipcjanom, gdyż lepiej nam służyć Egipcjanom, niż umierać na pustyni. Na to rzekł Mojżesz do ludu: Nie bójcie się, wytrwajcie, a zobaczycie pomoc Pana, której udzieli wam dzisiaj! Egipcjan, których dzisiaj oglądacie, nie będziecie już nigdy oglądali. Pan za was walczyć będzie, wy zaś milczcie!” 2 Mojżeszowa 14,10-14.HZ 73.5

Jakże szybko Izraelici okazali nieufność Bogu! Byli świadkami Jego sądów nad Egiptem, które wreszcie zmusiły króla do wypuszczenia narodu, a gdy ich zaufanie do Boga zostało wystawione na próbę, zaczęli szemrać, chociaż widzieli tyle dowodów Jego miłości w tym cudownym oswobodzeniu. Zamiast w doświadczeniu, jakie na nich spadło, polegać na Bogu, zaczęli narzekać i występować przeciwko Mojżeszowi, przypominając mu słowa, jakie wypowiedzieli przed wyjściem z Egiptu. Winili go za nieszczęście. Mojżesz zaś wzywał lud, aby ufał Bogu i zaprzestał narzekania, a zobaczy, co Bóg uczyni.HZ 74.1